Review #2: Eddie Izzard @ Berlin

Ο Δημήτρης Δημόπουλος είδε τον Eddie Izzard στο Βερολίνο και πριν λίγο καιρό μας παρουσίασε τις εντυπώσεις του μέσα από το www.standupcomedy.gr. Διαβάστε και τα δύο μέρη του review και δείτε ένα μικρό (και επίκαιρο) βίντεο από το Force Majeure (που έχει μεταφράσει ο Alexander Paranoid).

Hallo, hier ist Dimitris Dimopoulos! Νομίζω πως το καλύτερο που έχω να κάνω για να ξεκινήσω είναι να μεταφράσω τι γράφει η παρακάτω αφίσα.

 

Χρόνια κυκλοφορεί η φήμη -ΤΩΡΑ θα πραγματοποιηθεί! Το QUATSCH Comedy Club είναι εξαιρετικά υπερήφανο να σας παρουσιάσει την πιο εξωφρενική ιδέα στην ιστορία της γερμανο-αγγλικής κωμωδίας: ο Έντι Ίζαρντ μεταφέρει ζωντανά στο Βερολίνο την παράσταση του “Force Majeure” στα γερμανικά!

Σωστά διαβάσατε: ο Έντι Ίζαρντ, ένας από τους καλύτερους κωμικούς παγκοσμίως, αστέρας του Χόλιγουντ και πηγή έμπνευσης αμέτρητων κωμικών σε όλο τον κόσμο, κρατά την υπόσχεσή του και παρουσιάζει για πρώτη φορά την επιτυχημένη παράστασή του “Force Majeure” στα γερμανικά! Πρόκειται για μια μοναδική ευκαρία να δείτε ζωντάνα έναν παγκοσμίας κλάσης κωμικό, πώς παρουσιάζει το υλικό του και μάλιστα σε μία γλώσσα που δεν είναι η μητρική του. Θα είναι ένα ταξίδι που θα σας κόψει την ανάσα! Να είστε εκεί!

Εγώ ήμουν εκεί στις 4/2 και ακολουθεί κάτι σαν κριτική της παράσταση, κάτι σαν περιγραφή της εμπειρίας, κάτι σαν αυτό που διαβάζετε τώρα. Περίπου ένα χρόνο πριν θα ταξίδευα πάλι στο Βερολίνο, με στάσεις στο Άμστερνταμ και το Παρίσι. Αφού έκλεισα τα αεροπορικά μου εισιτήρια, είπα να δω μήπως παίζει και τίποτα σε σταντ-απ και είδα πως έχανα την παράσταση του Ίζαρντ στο Άμστερνταμ για δύο μέρες! Μετά το δράμα «μα γιατί δεν κοίταξα πρώτα» και τον παραλογισμό «εντάξει, θα πάρω την υπερταχεία και θα επιστρέψω», απλώς συνέχισα κανονικά το ταξίδι μου. Φέτος, πριν κλείσω τα εισιτήριά μου για Βερολίνο και έχοντας μάθει από τα λάθη μου, είδα πως έχανα τις παραστάσεις του Ίζαρντ εκεί για δύο μέρες, δεν μπορούσα όμως να παρατείνω τη διαμονή μου. Λίγες μέρες πριν αναχωρήσω, ελέγχω πάλι το σάιτ του Quatsch Comedy Club και βλέπω πως έχουν αλλάξει όλες οι ημερομηνίες, και πως όχι απλώς προλαβαίνω να τον δω, αλλά θα δω και κανονική παράσταση, όχι πρίβιου! Κλείνω εισιτήριο, εκτυπώνω εισιτήριο και είμαι έτοιμος! Δεν θα μου ξεφύγεις τώρα, Έντι!!!

Όσοι ως τώρα διαβάζατε και δεν γνωρίζετε και πολύ καλά ποιος είναι ο Έντι Ίζαρντ, ήρθε η ώρα να σερφάρετε και να μάθετε βιογραφικά στοιχεία, να δείτε μαγνητοσκοπήμενες παραστάσεις του και να επιστρέψετε όταν θα γνωρίζετε για μια πιο ουσιώδη αναγνωστική εμπειρία. Θα μπορούσα να σας βάλω συνδέσμους, αλλά κάνετε και εσείς έναν κόπο...

Το έχουμε; Πάμε; Φτάνω στο θέατρο, μπαίνω από την κεντρική είσοδο, δίνω το εισιτήριό μου και με γειώνουν: πρέπει να ξαναβγώ, να διασχίσω τον αίθριο, να κατέβω κάτι σκάλες και εκεί είναι το Imperial Club. Ξαναβγαίνω, διασχίζω το αίθριο, κατεβαίνω κάτι σκάλες και βρίσκομαι στο Imperial Club. Και εκεί είναι που συνειδητοποιώ τι θα δω: έναν παγκοσμιού φήμης κωμικό, όχι σε μια θεατών αίθουσα συναυλιών 6.000 θεατών όπως παραλίγο να τον έβλεπα ένα χρόνο πριν στο Άμστερνταμ, όχι σε ένα θέατρο 1.700 θέσεων όπως έπαιξε λίγους μήνες πριν στα αγγλικά στο Βερολίνο, αλλά σε ένα χαμηλοτάβανο υπόγειο κλαμπάκι, με μια μικρή σκηνή με 200 θέσεις που έχουν στηθεί στην πίστα για την παράσταση. Θα παρακολουθούσα δηλαδή Έντι Ίζαρντ σε συνθήκες ενός μέσου κόμεντι-κλαμπ. Εισπνοή, εκπνοή. Από την 8η σειρά. Εισπνοή, εκπνοή. Στα γερμανικά. Einatmen, ausatmen.

«Κυρίες και κύριοι, ο Έντι Ίζαρντ θα εμφανιστεί σε ένα λεπτό στη σκηνή!» Και ένα λεπτό μετά, ο Έντι Ίζαρντ εμφανίζεται στη σκηνή και ξεκινά την παράστασή του, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς τίποτα. Ένας κωμικός, ένα μικρόφωνο και το κοινό. Η καθαρότερη μορφή σταντ-απ, η πιο αγαπημένη μου μορφή σταντ-απ. Και ναι, ο Έντι επανέκαμψε στο ντραγκ! Μέικ-απ, κραγιόν και βαμμένα νύχια. Και η παράσταση ξεκινά στα γερμανικά. Μια παράσταση που από πλευράς περιεχομένου, δομής και παρουσίασης ήταν 100% Έντι Ίζαρντ. Και επειδή όλοι που έχετε φτάσει ως εδώ το πιθανότερο είναι να τη δείτε, μιας και θα κυκλοφορήσει σύντομα μαγνητοσκοπημένη, δεν βρίσκω το λόγο να καλύψω τη θεματολογία της. Αυτό που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι κάποια στοιχεία που είναι πιο σημαντικά, θεωρώ, από την κριτική μιας παράστασης. Άλλωστε το φίλτρο του κωμικού είναι τόσο ισχυρό που δεν μπορώ να δω μια παράσταση σταντ-απ χωρίς ταυτόχρονα να κάνω αποδόμηση και ανάλυση των στοιχείων που την απαρτίζουν. Χωρίς κάποια ιδιαίτερη σειρά, απλώς με τη σειρά που μου έρχονται και τα θυμάμαι!

• Τι υπέροχο που είναι να βλέπεις έναν καλλιτέχνη που χαίρεται πάντα την τέχνη του! Ο Έντι Ίζαρντ στη σκηνή επέτρεπε στον εαυτό του να κάνει λάθη στη γλώσσα, να χάνεται στον αυτοσχεδιασμό του, να χαίρεται που χαιρόμαστε και πάντα να έχει απόλυτο έλεγχο της κατάστασης, επιστρέφοντας πάντα στην παράσταση που έχει στήσει.
• Ακόμα και ο Έντι Ίζαρντ δεν έχει την εισπρακτική επιτυχία δεδομένη! Παρόλο που η παράσταση πήρε παράταση, η βραδιά που είδα είχε περίπου 160 θεατές. Όμως η εισπρακτική επιτυχία δεν είναι το ζητούμενο αυτής της παράστασης, αλλά το προσωπικό στοίχημα να ικανοποιηθεί μια καλλιτεχνική ανησυχία.
• Ένας Έλληνας κωμικός που είναι στο Βερολίνο για την αναβίωση της όπερας που έγραψε το λιμπρέτο παρακολουθεί έναν Άγγλο κωμικό που γεννήθηκε στην Υεμένη να παίζει στα γερμανικά. Επειδή. Παγκοσμιοποίηση.
• Η παράσταση δεν ήταν αυτό που λέμε «ξεκαρδιστική». Ίσως να φταίει η γλώσσα, ίσως να φταίει το κοινό (τι κακία ήταν αυτή, γελάνε οι Γερμανοί, το έχω καταφέρει!), ίσως να φταίει που ο Έντι Ίζαρντ δεν είναι τέτοιου είδους κωμικός. Δεν αποσκοπά σε πολλά γέλια στο λιγότερο δυνατό χρόννο, αφήνεται σε ένα είδος αφήγησης μεταξύ συγγραφής και αυτοσχεδιασμού, θυσιάζοντας τα μέρη για το όλον. Η κωμωδία του Ίζαρντ αποκαλύπτεται στη μακροδομή της παράστασής του.
• Δεν ήταν αρπαχτή. Δεν ήταν μια μεταγλωττισμένη παράσταση για να μπορέσει να προσελκύσει το μεγάλο κοινό. Το σταντ-απ στη Γερμανία είναι αρκετά διαδεδομένο, υπάρχουν κωμικοί που κυκλοφορουν DVD, γεμίζουν στάδια, πάντα όμως αναφέρομαι σε γερμανόφωνους κωμικούς. Η αγγλόφωνη κωμωδία, συγκρινομενη με όμωρες μη-αγγλόφωνες χώρες της Γερμανίας, φαίνεται να απουσιάζει, κάτι που φαίνεται να αλλάζει σιγά-σιγά. (Λίγες μέρες πριν φύγω έπαιζε στο Βερολίνο ο Ράσελ Μπραντ, την προηγούμενη φορά είχα δει εκεί τον Ντίλαν Μοράν.) Η παράσταση ήταν απόδοση στα γερμανικά του “Force Majeure” με όλη τη χαρά και την αγάπη που τρέφει ο Ίζαρντ για τη γλώσσα. Η παράσταση αυτή έχει ήδη παιχτεί στα αγγλικά και τα γαλλικά και σκοπεύει να την παρουσιάσει στα ισπανικά, στα ρώσικα και στα αραβικά, αποσκοπώντας σε μια -όπως την αποκαλεί- «κωμωδία χωρίς σύνορα».
• Ο Έντι Ίζαρντ ξεχάστηκε! Προσπέρασε ένα ολόκληρο 10λεπτο της παράστασης του! Όταν κατέβηκε από τη σκηνή, όλοι παραξενευτήκαμε που τελείωσε τόσο γρήγορα και βλέπαμε μια ανησυχία στην άκρη της σκηνής. Ο λόγος: του εξηγούσαν πως προσπέρασε ένα ολόκληρο κομμάτι, το οποίο παραδόξως δεν αλλοίωσε τη συνολική δομή της παράστασης και βγήκε και το είπε. Δεν ήταν το ανκόρ του, μας το έκανε σαφές, ζήτησε συγγνώμη και μας το παρουσίασε. Γιατί του το συγχωρέσαμε; Όχι λόγω ονόματος, όχι λόγω φήμης, αλλά επειδή η παράστασή του και η απόδοσή του μας είχαν κερδίσει τόσο.
• Και αφού τελείωσε και με το χρωστούμενο απόσπασμα, ξεκίνησε μια σειρά ερωταπαντήσεων, κάτι που κάνει σε μικρές αίθουσες. Μόνο που εκείνη τη βραδιά ήταν η πρώτη φορά που θα απαντούσε στα γερμανικά. Δέχτηκε ερωτήσεις για το αν όντως κατεβαίνει στην πολιτική (ναι, όντως), πότε κατάλαβε πως θέλει να γίνει κωμικός (ήταν μία φορά που σε έναν αγώνα κρίκετ μιμήθηκε μια αστεία συνθήκη όπου ο παίχτης κάνει τη λάθος κίνηση και μετά κάνει αργά την κίνηση που θα έπρεπε να είχε κάνει, κάνοντας τους γύρω του να γελάσουν) και για το αν θα κάνει ανκόρ στα γερμανικά (το έψαχναν, θα το δοκίμαζαν και μάλλον τώρα που γράφω πρέπει να έχει συμπεριληφθεί).
• Ο Έντι Ίζαρντ έκλεισε ζητώντας μας, αν μας άρεσε η παράσταση, να το πούμε στους φίλους μας, και αν όχι, να το πούμε στους εχθρούς μας. Ένα τόσο κλασικό κλείσιμο σταντ-απ, που απλώς με επανέφερε στην πρώτη μου σκέψη. Τι εμπειρία θα είναι αυτή: ένας παγκοσμίου φήμης κωμικός σε παραστασιακές συνθήκες ενός κανονικού κόμεντι-κλαμπ!

Σίγουρα κάποιοι αναρωτιέστε αν ρώτησα κάτι τον Έντι Ίζαρντ όταν δεχόταν ερωτήσεις. Όχι, δεν ήθελα να τον ρωτήσω κάτι εκείνη τη στιγμή, είχα πάρει τις απαντήσεις που ήθελα βλέποντας τον. Αργότερα όμως, όταν βρέθηκα στο καμαρίνι του μαζί με άλλους Γερμανούς κωμικούς και τα λέγαμε, με ρώτησε αυτός κάτι που ίσως να σας ενδιαφέρει...

Λοιπόν, η παράσταση έχει τελειώσει, και έχω πάρει τα συμπράγκαλά μου να φύγω, αλλά δεν μπορώ να το κουνήσω. Θέλω να γνωρίσω τον Έντι από κοντά, να του πω ένα «χελόου». Πίσω στην κονσόλα στέκεται η υπεύθυνη του χώρου, η οποία μιλάει με δύο νεαρούς Γερμανούς και δεν λένε να τελειώσουν. Κάποια στιγμή, διακόπτω και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

-Hallo, darf man Backstage?

-Kennen Sie Herrn Izzard?

-Nein, ich bin ein Comedian aus Griechenland.

-Ach, so, ich werde fragen!

Έλα, και γερμανικά να μην ξέρεις, το «μπακστέιτζ», το «κομίντιαν» και το «Γκρίχενλαντ» τα κατάλαβες. Πάμε τη μεταγλωττισμένη εκδοχή τώρα:

-Γεια σας, επιτρέπεται να πάει κανείς στα καμαρίνια;

-Γνωρίζεστε με τον κύριο Ίζαρντ;

-Όχι, είμαι κωμικός από την Ελλάδα.

-Α, μάλιστα, θα ρωτήσω.

Πάει, ρωτάει, επιστρέφει και μου λέει πως ο Ίζαρντ μιλάει με κάτι άλλους Γερμανούς κωμικούς από τη Γερμανία και πως μπορώ να περάσω στο καμαρίνι να συμμετέχω κι εγώ στη συζήτηση. Και ναι, φίλε αναγνώστη, αυτό και έγινε. Και πριν πεταχτεί κάποιος και φωνάξει «φώτο ορ ιτ νέβερ χάπεντ», ορίστε και το πειστήριο, η φωτογραφία που βγάλαμε μαζί όταν τελειώσαμε τη συζήτηση!

Εντάξει, άπιστε Θωμά, μπορώ να συνεχίσω; Ευχαριστώ.

Μπαίνω λοιπόν και στο καμαρίνι βρίσκονται διάφοροι Γερμανοί κωμικοί, ο Έντι Ίζαρντ και ο Μαρκ Ίζαρντ (ο αδερφός του). Καλωσορίσματα, χειραψίες και ξαφνικά βρέθηκα να δίνω εγώ συνέντευξη στον Έντι για τη σκηνή του σταντ-απ στην Ελλάδα! Του απάντησα πως η σκηνή είναι σε πολύ ανεβασμένη φάση αυτή την περίοδο και τότε μου λέει πως όταν ήταν στην Ελλάδα για τα γυρίσματα μιας ταινίας, είχε δει στην τηλεόραση κάτι που του έμοιαζε να είναι σταντ-απ. Η ξιπασιά κατέκλυσε κάθε μου κύτταρο και ξεστόμισα πως «ε, μάλλον εμένα θα έβλεπες», αναφερόμενος στην εκπομπή «100% Κωμωδία» που παιζόταν το μεταξύ 2003 και 2005. Μόνο που τα γυρίσματα του ήταν δύο χρόνια πριν... (Όταν επέστρεψα Αθήνα, τα έβαλα κάτω και συνειδητοποίησα πως είχε δει την εκπομπή «Δύο στα όρθια»)

Και τότε ήρθε μια ερώτηση που δεν περίμενα ποτέ να ακούσω:

-So, are you a famous comedian in Greece?

-...

Άντε, πάμε και τη μεταγλώττιση!

-Λοιπόν, είσαι διάσημος κωμικός στην Ελλάδα;

-...

Τι απαντάς σε μια τέτοια ερώτηση;! Την αλήθεια υποθέτω, πως όχι, δεν είμαι διάσημος κωμικός στην Ελλάδα, όταν έκανα τηλεόραση είχα κάποια ελάχιστη αναγνωρισιμότητα η οποία έπαψε με τη λήξη της εκπομπής. Του είπα πως έχω κάνει δύο σόλο παραστάσεις και πως μόλις λίγο καιρό πριν, σταμάτησα το σταντ-απ.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΡΟΣ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΕΚΕΙ ΕΞΩ: το ότι σταμάτησα το σταντ-απ δεν σημαίνει πως έχασα το χιούμορ μου και πως δεν ασχολούμαι πια με την κωμωδία! Το γράφω επειδή διάφορα έχουν ακουστεί και κυκλοφορούν εκεί έξω. Οπότε, το γράφω για να είναι ξεκάθαρα όλα: (1) Δεν παράτησα την κωμωδία, σταμάτησα να κάνω σταντ-απ, υπάρχουν τόσα ακόμα που μπορώ να κάνω στην κωμωδία ως ηθοποιός και συγγραφέας. (2) ΔΕΝ ΖΩ ΠΙΑ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ, ΜΗΝ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ «ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΤΙ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΖΕΙΣ ΠΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»!!! Μη χάνουμε και δουλειές...

Η συζήτηση συνεχίστηκε με όλους, πίνοντας τα κρασάκια μας, ξέρεις τώρα, οι κωμικοί μεταξύ μας, για την πολιτική, την κωμωδία, τα ταξίδια και τόσα άλλα θέματα. Το πιο ενδιαφέρον ήταν η διαδικασία που ακολουθήθηκε για την απόδοση της παράστασης στα γερμανικά: το αγγλικό κείμενο δόθηκε προς μετάφραση και ο Μαρκ που γνωρίζει καλύτερα γερμανικά από τον Έντι, επιμελήθηκε τα πρώτα στάδια της απόδοσης, με το κριτήριο πως «αν δεν μπορώ να το καταλάβω και να το πω εγώ, δεν θα μπορεί ούτε ο Έντι». Στη συνέχεια, όταν είχαν ένα πρώτο κείμενο, άρχισαν τις πρόβες με τον Έντι και τις αλλαγές, οι οποίες συνεχίζονταν ακόμα, καθώς ο Μαρκ είναι σε κάθε παράσταση και σημειώνει παραλήψεις που γίνονται ή προσθήκες που κάνει ο Έντι αυτοσχεδιάζοντας. Το κείμενο εξελισσόταν και μετά την πρεμιέρα και δούλευαν και το ανκόρ που ήθελαν να προσθέσουν. (Βλέποντας το σάιτ του θεάτρου, είδα πως η διάρκεια της παράσταση είχε ανέβει στα 90΄ από τα 75' που κράτησε όταν την είδα εγώ, οπότε εικάζω πως προστέθηκε και αυτό το τελευταίο κείμενο)

Κάποια στιγμή, ήρθε η ώρα να φύγουμε, επειδή έπρεπε να κλείσουν το θέατρο. Εγώ κύριος, δεν ζήτησα φωτογραφία, μέχρι που ζήτησε πρώτα ένας Γερμανός, οπότε μετά χωθήκαμε όλοι. Όλοι με τα σμαρτ-φόουν και εγώ ο φτωχός με την καμερούλα μου (εντάξει, ψηφιακή!), βγάζουμε την πιο πάνω φωτογραφία, κάνω να φύγω και ο Έντι με σταματά. Και μου λέει πως προσπαθούν να οργανώσουν μια παράσταση στην Αθήνα και αν πιστεύω πως θα έχει προσέλευση ή όχι.

Μακάρι να μπορούσα να σας πω περισσότερα για αυτή την παράσταση που θέλουν να στήσουν, πέραν του πως αν γίνουν όλα όπως τα θέλουν, θα είναι μοναδική! Δυστυχώς όμως, επειδή είναι ένα πολύ μεγαλόπνοο σχέδιο που δεν νομίζω πως πρέπει να αποκαλυφθεί πριν μπει σε φάση πραγματοποίησης. Εγώ έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για να τον πείσω πως θα έχει προσέλευση, του τόνισα πως η σκηνή ανεβαίνει και το ενδιαφέρον για σταντ-απ αυξάνεται και του έδωσα και μερικές συμβουλές για το πώς θα μπορούσαν να κινηθούν ώστε να αποφύγουν διάφορες κακοτοπιές στην Ελλάδα που θα δυσκόλευαν την παράσταση που θέλουν να στήσουν.

Φεύγοντας από το θέατρο, πήγα να δω σε ένα όπεν-μάικ την Αμερικανίδα κωμικό Σαμερ Μπανκς που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο (το οποίο έχει μια απίστευτα αναπτυσσόμενη αγγλόφωνη σκηνή), η οποία είχε δει την παράσταση του Έντι λίγες μέρες πριν και ήταν να του πάρει μία συνέντευξη, την οποία μπορείς να διαβάσεις εδώ, μη φοβάσαι, είναι στα αγγλικά!

Αυτά! Και αν κανονιστεί να έρθει να παίξει ο Έντι στην Ελλάδα, μη με κρεμάσετε και δεν πάτε...

ΥΓ Ναι, την κάμερα στη φωτογραφία την κράτησε ο Έντι, ναι, έχω τα δακτυλικά του αποτυπώματα!

Αφιέρωμα στο ελληνικό σταντ-απ #5: Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος

Info

Ο Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος (Ράβνιω) γεννήθηκε στη θεσσαλονίκη κάπου στα Βάθη του 1900. Είναι απόφοιτος θεολογικής σχολής του Α.Π.Θ. και της δραματικής σχολής του Στέλιου Αμανατίδη. Πρωτοέκανε stand up comedy στη θεσσαλονίκη το 1992 χωρίς καν να ξέρει ότι λέγεται έτσι. Απο το το 1997 μέχρι το 2004 εμφανιζότανε στο comedy club της Λουκίας Ρικάκη και μετά ακολούθησε τη μοναχική πορεία του επαγγέλματος. Υπολογίζει ότι έχει κάνει πάνω από 1000 παραστάσεις stand-up ενώ έχει παίξει και σε περίπου 30 θεατρικές παραστάσεις όπως και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές (παρα πέντε, κοκκινο δωμάτιο, bing bang, Μ+Μ, οδός παραδείσου 7, η ζωή της άλλης κ.α). Για 8 χρόνια ήταν μέλος της της συντακτικής ομάδας του αλ τσαντίρι νιούζ, ενω σε συνεργασία με το ιντερνετικο σαιτ comedy lab κάνει τη σειρά "έξω φρενών" και πιο πρόσφατα τη σειρά "lifestyle και @@mantoles"

Φέτος έσπασε τα σύνορα της Ελλάδας με ένα ντοκυμανταίρ που έχει προβληθεί ήδη στην Ολλανδία και έπονται η Σλοβενία, η Κροατία, αλλά και το Μεξικό κ.λ.π. Από το 9ο λεπτό και μετά το ντοκυμαντέρ ασχολείται με το πώς ζει και ετοιμάζει τις παραστάσεις του ο Κωνσταντίνος και θα ήταν προγραμματισμένο να προβληθεί από την ΕΡΤ πριν το κλείσιμό της.

Q&A
Πώς σκέφτηκες να ασχοληθείς με το stand-up; Πώς και πότε ξεκίνησες να κάνεις;
Nομίζω ότι η ιδέα να ασχοληθώ με το stand up μου ήρθε... αυτόματα επειδή πάντα ήθελα να κάνω κάτι που θα διασκεδάζει τους ανθρώπους και για αυτό έχω ακολουθήσει και το επάγγελμα του ηθοποιού.Ξεκίνησα να το κάνω (το stand up) to 1992 στη θεσσαλονίκη όταν ακόμα δεν ήξερα καν πως λέγεται - show το έλεγα πάντως-. Έτσι παίρνοντας τηλέφωνα κάποια μαγαζιά, κάτι που μου το επέτρεπε η νεανική μου ορμή, βρέθηκα να παίζω σε ένα νυχτερινό μαγαζί που λεγόταν: "10 βήματα στην άμμο". Ενώ την ίδια χρονιά βρέθηκα σε ένα μεγαλύτερο το: "παρασκήνιο" μαγαζί με κάποια ιστορία στην πόλη.Όταν ήρθα στην Αθήνα οι φίλοι μου μου πρότειναν να πάω να βρω την Λουκία Ρικάκη. πήγαινα, έπαιζα, αλλά και μάθαινα, παρακολουθούσα πολλά βράδια και μετά από 3 - 4 χρόνια έγινα και κεντρικός παρουσιαστής.

Από πού αντλείς το υλικό σου και ποιους τρόπους χρησιμοποιείς για να γράφεις τα κείμενά σου;

Τα θέματα μου τα αντλώ από: ΠΑΝΤΟΥ. έχω κάνει stand up μέχρι και με αντενδείξεις φαρμάκων, διαφημιστικό ψαριού, επιγραφές, από πράγματα που ακούω και βλέπω στο δρόμο, από την πολιτική και οικονομική κατάσταση. τα κείμενα τώρα πλέον τα γράφω σχεδόν αυτόματα προσέχοντας πάντα την σειρά που θα μπουν οι λέξεις και την κατάληξη του αστείου φυσικά

Από ποιους (ξένους) κωμικούς έχεις επηρεαστεί ή ποιοι σου αρέσουν;

Ως ηθοποιός ποτέ δεν είχα πρότυπα άλλους κωμικούς και στο stand up το ίδιο. πιστεύω ότι δεν πρέπει να "αντιγράφουμε" με κανένα τρόπο κανέναν. το να βλέπεις βέβαια άλλους κωμικούς σου κάνει καλό, αλλά αυτό είναι κάτι άλλο.
Άσε που έτσι και δεις σε τι θέατρα παίζει ο Jimmy Car και όλοι αυτοί μπορεί να σε πιάσει καμια τρελή ιδέα να πας στην Αμερική και να γίνεις...οικιακός βοηθός τους.
Όμως αφού με ρωτάς, μου αρέσει ο George Carlin. άλλωστε αυτό με συμφέρει για λόγους ηλικίας. επίσης μου αρέσουν τύποι σαν τον Chris rock που είναι πολύ διασκεδαστικοί, αλλά φαίνεται να το διασκεδάζουν και οι ίδιοι, έχουν αυτό το στοιχείο του κομφερασιέ αν θέλεις

Ποια η γνώμη σου για την ελληνική σκηνή stand-up comedy και την εξέλιξή της;

Όσο για την Ελληνικη σκηνή, είναι δύσκολο να πω τη γνώμη μου... Νομίζω ότι αν εξαιρέσεις τους Σίλα, Χατζηπαύλου και Ζαραλίκο που έχουν μόνιμη στέγη αλλά και έχουν διαμορφώσει και το δικό τους κοινό... δύσκολα τα πράγματα παρόλο που υπάρχουν πολλά αξιόλογα άτομα. Η εξέλιξη εξαρτάται από αυτά τα άτομα και όχι μόνο από το πόσο συχνα παίζουν και που αλλά και από την εξέλιξη των κειμένων. Ξέροντας αλλά και διακινδυνεύοντας ότι θα στεναχωρήσω κάποιους έχω να πω ότι παίζοντας το ίδιο και το ίδιο 5 λεπτο,10λεπτό ή και εικοσάλεπτο ακόμα αυτό δεν σε κάνει κωμικό, για αυτό και από τους συμμετέχοντες στο 1ο και 2ο φεστιβάλ stand up comedy της αθήνας ξεχωρίζω τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο στον οποίο βλέπω και διαβλέπω εξέλιξη.

Video

Live
Ο Κωνσταντίνος εμφανίζεται φέτος συχνά στο Ginger Ale στα Εξάρχεια και στο Οκτάνα Music cafe στη Νέα Σμύρνη καθώς και σε άλλα μαγαζιά. 

Links
Youtube
Facebook
Συνέντευξη 1 Συνέντευξη 2 (βίντεο)

Review #1: Stewart Lee @ London

Με χαρά και περηφάνεια εγκαινιάζουμε τη "στήλη" των reviews με το κείμενο ενός κωμικού που σύμφωνα με πληροφορίες από το μέλλον είναι ό,τι πιο κοντινό στον Stewart Lee εμφανίστηκε στο ελληνικό σταντ-απ. Ο Στέφανος Γιδάρης πήγε στο Λονδίνο, είδε live τον Stew στην παράσταση "Much a-stew about nothing" και μας κάνει την τιμή να μοιραστεί τις σκέψεις του και τις εντυπώσεις του:

" Όταν ψάχνεις τρόπο να φτάσεις στο Χόστελ σου , Παρασκευή μεσάνυχτα στο Λονδίνο με κίνδυνο να την βγάλεις σε κανένα παγκάκι, εύχεσαι τουλάχιστον να αξίζει ο κόπος του ταξιδιού σου…βέβαια στην περίπτωση που έχεις κάνει το ταξίδι για να δεις τον Stewart Lee, η ευχή σου αυτή μέσα στο βρώμικο Λονδρέζικο λεωφορείο, είναι περισσότερο ένας τρόπος να κάνεις τον χρόνο να περάσει παρά οποιαδήποτε ύπαρξη αμφιβολίας…το ακούσατε το όνομα έτσι; Stewart Lee. Ίσως αν ανήκεις στο ελληνικό κοινό ( ή ακόμα και στο παγκόσμιο..λες και όποιος ανήκει στο ελληνικό δεν ανήκει την ίδια στιγμή και στο παγκόσμιο), το όνομα Stewart Lee να μην είναι το πρώτο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό όταν σε ρωτάνε τι ξέρεις για το stand up…Aν ισχύει κάτι τέτοιο την επόμενη φορά που θα σε ξαναρωτήσει κάποιος, μην απαντήσεις, άσε αυτόν που σε ρώτησε μόνο του και τρέξε στο σπίτι σου, κλείσου σε ένα δωμάτιο, άδειασε το μυαλό σου από ότι ξέρει για οτιδήποτε και για τις επόμενες μέρες κατανάλωσε όσο περισσότερο Stewart Lee μπορείς.. στην αρχή ίσως ο οργανισμός σου να αντιδράσει, κάνοντας σε να ψάξεις κάτι πιο ελαφρύ για να γελάσεις, αλλά προσπάθησε να αντέξεις, αν παρόλα αυτά ο εθισμός σου για αγνό observational comedy με θέματα κάλτσες και πλυντήρια συνεχίζει να υπάρχει εμποδίζοντας σε να εκτεθείς σε κάτι διαφορετικό..όλα καλά..τι να κάνουμε, εθισμός είναι..αλλά αναρωτιέμαι γιατί δεν ξεκινάς, για χάρη μου και έναν άλλο εθισμό, αυτόν του αυτοτραυματισμού!! Πολύς κόσμος το έχει..
     Τώρα πίσω στα δικά μας και αφού έχουμε αποκλείσει ήδη μια μερίδα ανθρώπων από το να συνεχίσει να διαβάζει το άρθρο, να πούμε ότι η παράσταση που παρακολούθησα στις 11-1 ήταν sold out, όπως και οι υπόλοιπες της εβδομάδας που ακολουθούσε, με την οποία και έκλειναν οι παραστάσεις στο Λονδίνο. Δεν θα σας πω ότι το να δω από κοντά τον Stew σε όλες τις διαστάσεις και όχι απλά στις δύο της οθόνης του υπολογιστή μου, ήταν ένα όνειρο που γυρνούσε στο μυαλό μου χρόνια τώρα, όχι δεν..είναι από αυτά που κρατάω μόνο για εμένα..Το Leicester square theatre πρέπει να χωράει περίπου 200 άτομα, τα οποία για να εισέλθουν στο χώρο πρέπει ένα ένα να κατέβουν περίπου 10 με 12 σκαλιά, δεν τα μέτρησα κιόλας, φτάνοντας σε μια αίθουσα με κατακόκκινα καθίσματα και ομολογουμένως ευρύχωρη σκηνή. Οι ενέργειες που πρέπει να κάνεις σε μια τέτοια βραδιά είναι, αφού ψιλοεντοπίσεις το κάθισμα σου, να πάρεις μια μισόλιτρη ALE  μπύρα από ένα από τα δύο μπαρ που διαθέτει και να αναμειχτείς με τον κόσμο του λεγόμενου σοφιστικέ Λονδίνου..ακριβώς με αυτή την σειρά που μόλις σας περιέγραψα…Η εισαγωγική μουσική σε κάθε σόου του, όπως μας έχει εξηγήσει ο Stew σε βιβλία του που μας μιλάει για το stand up του, παίζει σημαντικό ρόλο και δίνει το mood της βραδιάς.. Φέτος είχε επιλέξει τα blues του Μισισιπή να ανοίγουν και να κλείνουν το σόου δίνοντας μας την διαβεβαίωση ότι δεν θα απέφευγε έναν αυτοκριτικό με δόσεις αυτο- λύπησης απολογισμό, της καριέρας του και της ζωής του γενικά.. Ναι θα μας έδινε το προφίλ ενός αποτυχημένου, ίσως μόνο από την στρεβλή οπτική μιας κοινωνίας η οποία μετράει την επιτυχία μας καθαρά με βάση τα νούμερα και την αναγνωρισιμότητα …ναι, άτιμη κοινωνία και για τον κόσμο των κωμικών..
    Το πρώτο μισάωρο μας απείλησε με την ιδέα ότι θα μιλήσει αποκλειστικά για σκύλους και φτωχούς..πράγμα το οποίο και έκανε σατιρίζοντας ταυτόχρονα τα φτηνά θέματα διάφορων stand up κωμικών (αγαπημένο του θέμα) αλλά ταυτόχρονα εφαρμόζοντας τις αναλογίες ενός τέτοιου αστείου σε ένα βαρύτερο και όντως πιο φλέγον ζήτημα όπως είναι οι άστεγοι στο Λονδίνο και η αντιμετώπιση τους από τους συμπολίτες του.. Είναι αυτή του η ικανότητα του Stew να σε  κάνει να γελάς ταυτόχρονα με παραπάνω από μία σκέψη στο μυαλό σου, κάνοντας έτσι την κωμωδία πολύ-επίπεδη και ταυτόχρονα αυτό-κριτική.. Με τι γελάς εσύ πίνοντας το ποτό σου άραγε; Δεν καθορίζεις και εσύ με τις επιλογές σου το επίπεδο και την θεματολογία με τα οποία η τέχνη και η κωμωδία γενικότερα πρέπει να ασχοληθεί; Ω! χαλάρωσε λίγο Στέφανε, το stand up δεν είναι τέχνη..(ακούγονται με ηχώ οι φωνές των φαν των αστείων για βρώμικες κάλτσες, μέσα από τον κάδο του πλυντηρίου).
    Στο δεύτερο μέρος που διήρκεσε περισσότερο από το προηγούμενο, για όποιον δεν έκλεισε το site και συνεχίζει να διαβάζει το άρθρο, γίναμε όλοι στην αίθουσα μέρος ενός κωμικό-σουρεαλιστικού ταξιδιού στα βάθη της ιστορίας με αφορμή τα ρατσιστικά σχόλια του Boris Johnson, Δημάρχου του Λονδίνου για του Βούλγαρους μετανάστες. Η τέχνη του Stew ήταν να σε κάνει να νιώσεις, αφού σκούπιζες τα δάκρυα από τα γέλια που χες στα μάτια σου, πόσο αβάσιμες και παράλογες μπορούν να ακουστούν οποιεσδήποτε ρατσιστικές δηλώσεις – συμβουλές από όπου και αν προέρχονται …Μόνο αν αφήναμε λίγο τον φόβο και υπό το σωστό πρίσμα θα βλέπαμε πόσο κωμικό-τραγικές είναι στην ουσία τους.. Κάποιοι μας βοηθάνε σε αυτήν την αναγνώριση. Δεν μου φαίνεται άσχημος στόχος για έναν νέο κωμικό, εκτός βέβαια και να είσαι νέος κωμικός που σκοπεύει να γεμίζει πρώην σκυλάδικα με 15χρόνα οπλίζοντας την ψηφιακή σου για φωτογραφίες με το κοινό σε χιπ χοπ παραλήρημα ..εκεί τα λεφτά είναι άλλα. Για τον Stewart Lee αυτό ήταν πάντα που σιχαινόταν στο  stand up της εποχής του. Και αν είναι κάτι που δεν μπορεί κανένας να του αρνηθεί είναι ότι έγινε γνωστός και στον βαθμό που τον καλύπτει επιτυχημένος, χωρίς να συμβιβαστεί όσον αφορά την θεματολογία και την φόρμα που ήθελε να ακολουθήσει στο stand up του ώστε πλέον να θεωρείται ως ο απόλυτος comedians comedian.
     Προσωπικά αυτό που θα θυμάμαι ιδιαίτερα απο τον Stewart Lee είναι η μετριοφροσύνη και η αμηχανία που ένιωσε όταν του είπα πως  ήρθα απο την Ελλάδα για να τον δώ και πως ο ίδιος ήταν η αιτία να ξεκινήσω και εγώ το  stand up .Πρακτικό αποτέλεσμα απο αυτήν μου την εξομολόγηση , ήταν να μου χαρίσει δύο βιβλία του και ενα DVD  με αφιέρωση ΄΄Good Luck Stefanos''. Για έναν άνθρωπο που έχει αρκετές αποτυχίες μέχρι να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα σαν κωμικός μάλλον η ευχή "Good Luck'' είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου ευχηθεί.Μπορεί να το έγραφε και ειρωνικά . Γιατί με τον Stew , τον μάστορα της ειρωνίας , δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος."

Και για να μη σας αφήσουμε χωρίς βίντεο, τι πιο ταιριαστό από την προσπάθεια του Stewart Lee να κάνει μια παρωδία του observational comedy στο παλιότερο special "41st best stand-up comedian" (βίντεο που επίσης μου πρότεινε ο Στέφανος).

Αφιέρωμα στο ελληνικό σταντ-απ #4: Κατερίνα Βρανά

Info
Η Κατερίνα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα.
Πήγε στην Αγγλία για σπουδές και τα τελευταία 10 χρόνια ζει και κάνει καριέρα ως κωμικός εκεί.
Έχει παρουσία σε τηλεοπτικές σειρές στην Ελλάδα, θεατρικές παραγωγές στο Λονδίνο, στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου (2004 – 2010) και σε ταινίες μικρού μήκους σε Ελλάδα και Αγγλία.
Την κέρδισε ο αυτοσχεδιασμός (όπου συνεργάστηκε με τις ομάδες Improvsters και Improvedy) και τα σκετσάκια κωμωδίας (με το έργο Dystopia, και ως ιδρυτικό μέλος των ομάδων Big Frizz και Blind Design) κι έχει συνεργαστεί με τους Αγγλικούς τηλεοπτικούς σταθμούς BBC και Channel 4.
Το 2009 έφτασε στον τελικό του διαγωνισμού stand-up “Funny Women Awards” που έγινε στο Comedy Store του Λονδίνου.
Εμφανίζεται καθημερινά σε παραστάσεις stand-up comedy στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις της Αγγλίας και τρέχει δύο βραδιές stand-up την εβδομάδα στο κεντρικό Λονδίνο, Rudy's Comedy Night και Angel Comedy.
Τον Νοέμβριο του 2011 ήταν στο Λος Άντζελες για εμφανίσεις και αμέσως μετά παρουσίασε το πρώτο ελληνικό σόλο σόου της στην Αθήνα, το "Μαραζώνω στην Ξενιτιά", για 3 μόνο παραστάσεις. Λόγω επιτυχίας, το σόου αυτό ξανανέβηκε τον Μάρτιο του 2012 στην Αθήνα και από τον Μάιο του 2012 παιζόταν μιά φορά τον μήνα στο Λονδίνο μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Τον Φεβρουάριο του 2012 ξεκίνησε μαζί με τον Λάμπρο Φισφή την πρώτη βραδιά open mic στην Ελλάδα, το "5 Λεπτά ΔΟΞΑΣ"
Τον Μάιο του 2012 η Κατερίνα παρουσίασε κομμάτι του σόου της στο TEDx Thessaloniki, εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή του BBC να μιλήσει για την Ελληνική κρίση και σε ραδιοφωνικές εκπομπές του BBC και του ΒΒC World.
Από τις αρχές του 2013 παρουσιάζει το πρώτο της σόλο σόου στα Αγγλικά "Feta with the Queen" σε Λονδίνο και Αθήνα, και στα Φεστιβάλ Μελβούρνης, Μπράϊτον και Εδιμβούργου 2013 όπου έκανε sell out και απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Τώρα προετοιμάζεται να το πάει στο Φεστιβάλ Αδελαϊδας 2014 ενώ συγχρόνως ετοιμάζει το καινούριο της σόου.

Q&A
Πώς σκέφτηκες να ασχοληθείς με το stand-up; Πώς και πότε ξεκίνησες να κάνεις;
Το stand-up μου άρεσε από πολύ παλιά αλλά το άρχισα σοβαρά και συστηματικά στο Λονδίνο, αρχές του 2009. Μέχρι τότε έκανα παραστάσεις με ομάδες improv (κωμικό αυτοσχεδιασμό - καλύτερο παράδειγμα στην Ελλάδα είναι το Κάψε το Σενάριο του Λάμπρου) και με comedy sketch shows όπου είχα ιδρύσει μια ομάδα και παρουσιάζαμε παραστάσεις με σκετσάκια. Από κει, το stand-up ήρθε και λίγο ως φυσική εξέλιξη. Είναι φοβερά τρομακτικό και συγχρόνως απελευθερωτικό να είσαι μόνη σου και να έχεις τον πλήρη έλεγχο από κει που δούλευες σε ομάδα.

Από πού αντλείς το υλικό σου και ποιους τρόπους χρησιμοποιείς για να γράφεις τα κείμενά σου;
Τα κείμενά μου είναι συνδυασμός παρατήρησης της καθημερινότητας και προσωπικές απόψεις επί διαφόρων θεμάτων. Από το 2011 ασχολούμαι με τις εμπειρίες μου ως Ελληνίδα στο εξωτερικό το οποίο έχει εξελιχθεί σε κάτι σαν ανάλυση του πώς βλέπουμε κι αντιμετωπίζουμε τα εθνικά κλισέ, τα στερεότυπα και τα "πολιτισμικά σοκ".
Τώρα, το θέμα γραφής είναι λίγο αλλού για μένα. Κάνω σημειώσεις εδώ κι εκεί από ατάκες, ιδέες και παρατηρήσεις και μετά τις αφήνω λιγάκι να "μεστώσουν". Σιγά σιγά, εκεί που ασχολούμαι με κάτι άλλο, μου σκάνε πιο ολοκληρωμένες και με λίγο περισσότερο ζουμί κι εκεί είναι που αρχίζω να τις δοκιμάζω live σε open mic nights. Προσπαθώ να τα ηχογραφώ αυτά για να δω πώς πήγε και να κρατήσω τα σημεία που νομίζω ότι δουλεύουν. Προσπαθώ να μην γράψω τίποτα σε χαρτί τις πρώτες 9-10 φορές γιατί σε μένα έχω παρατηρήσει ότι αυτό "παγώνει" την ανάπτυξη του κειμένου. Και ποτέ δεν σταματάω να δουλεύω κείμενα, όσο παλιά κι αν είναι. Βέβαια στην Ελλάδα είναι λίγο διαφορετικά γιατί δεν έχεις την ευχέρεια να δοκιμάζεις υλικό κάθε μέρα και μάλιστα και δύο παραστάσεις σ'ένα βράδυ που μπορείς να κάνεις στο Λονδίνο, οπότε το ελληνικό μου κείμενο είναι μακράν πιο υπανάπυκτο απ'το αγγλικό.

Από ποιους (ξένους) κωμικούς έχεις επηρεαστεί ή ποιοι σου αρέσουν;
Οι μεγάλες μου επιρροές είναι το Muppet Show, οι Monty Python κι ο Eddie Izzard. Πρώτο αγαπημένο stand-up ήταν το Delirious του Eddie Murphy και νομίζω κάπου μέσα μου υπάρχει μια προβληματισμένη μίξη Βουγιουκλάκη-Βλαχοπούλου-Βασιλειάδου από τα παιδικά μου χρόνια.
Από τότε που άρχισα stand-up φουλ, έχω τεράστιο σεβασμό και θαυμασμό για τους Mitch Hedberg, George Carlin, Wanda Sykes, Maria Bamford, Dylan Moran και Louis CK.
Είναι κι άλλοι πάρα πολλοί που μ'αρέσουν και απ΄τους οποίους δεν σταματάς να μαθαίνεις όπως Chris Rock, Jerry Seinfeld, Αγγλίδες Sarah Millican, Jo Brand και Victoria Wood, Άγγλος Ian Stone και Ιρλανδός Dara O'Briain, καλά άμα αρχίσω δεν θα τελειώσω. Αλλά βρίσκω ότι τα περισσότερα τα μαθαίνεις από τις live παραστάσεις και τους "συναδέλφους" σου. Ας πούμε, βλέποντας και παρατηρώντας Δημόπουλο, Χατζηπαύλου και Φισφή, έμαθα πώς να χειρίζομαι λίγο καλύτερα το stand-up στα ελληνικά που το δικό μου ήταν ένα κωλομπουρδέλο στην αρχή.

Ποια η γνώμη σου για την ελληνική σκηνή stand-up comedy και την εξέλιξή της;
Νομίζω ότι η ελληνική σκηνή αυτή την στιγμή περνάει μιά φάση αναγέννησης κι ανάπτυξης. Αυτό είναι πολύ καλό αλλά όμως πάει πιο γρήγορα απ'ότι μπορεί να πάει το γενικότερο κοινό. Αυτό έχει δημιουργήσει τα εξής αρνητικά φαινόμενα:
1. πολλοί καινούριοι κωμικοί κάνουν υλικό που απευθύνεται σε φοβερά ειδικευμένο κοινό το οποίο απομονώνει πολλούς που είναι "αρχάριοι" θεατές stand-up
2. μία φάση όπου όποιος να'ναι ανεβάζει κάτι χιουμοριστικό και το αποκαλεί "stand-up"
3. οπότε υπάρχει μια σύγχυση στο γενικό κοινό για το τί ακριβώς σημαίνει stand-up
Τα θετικά είναι ότι
1. βλέπεις ότι υπάρχει δίψα για κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό, από θεατές και ιδίως νεώτερους
2. οι νεώτεροι κωμικοί που βγαίνουν τώρα και οι αντίστοιχοι θεατές έχουν περισσότερες ευκαιρίες να δούνε επαγγελματίες μέσω YouTube και γνωρίζουν περισσότερα για το είδος
4. λόγω καταστάσεων και timing είναι πολύ προσοδοφόρο έδαφος για να πιάσει γερά το stand-up στην Ελλάδα και να έχει μια πολύ πιό ευρεία απήχηση
Υπάρχει τρελό potential για ανάπτυξη και ελπίζω σιγά σιγά ν'αρχίσει να ξεχωρίζει το αυθεντικό stand-up απ'τις διάφορες παραστάσεις που αυτοαποκαλούνται stand-up και είναι ξερω γω μουσική επιθεώρηση με κουκλοθέατρο και περούκες. Αλλα είναι όλοι όρθιοι.
Επίσης να πω ότι επειδή είμαστε ακόμα λίγοι οι Έλληνες κωμικοί και το αφοσιωμένο σε stand-up κοινό, ψιλογνωριζόμαστε και είναι ακόμα λίγο σαν ατμόσφαιρα πάρτυ όταν βρισκόμαστε όλοι με όλους σε παραστάσεις.

Video

Ένα απόσπασμα από την παράσταση "Μαραζώνω στην ξενιτιά"  που έχει γίνει σχεδόν viral (χωρίς καν να είναι το καλύτερο της bit). Σε παλιότερο ποστ του blog μπορείτε να δείτε υποτιτλισμένο βίντεο από παράσταση της Κατερίνας στα αγγλικά.

Live
Αυτή τη Δευτέρα η Κατερίνα θα παίξει στην πρώτη Ladies stand up comedy night με τη Χρύσα Κατσαρίνη, τη Λίλα Σταμπούλογλου και παρουσιαστή τον Γιώργο Χατζηπαύλου.
Για επόμενα σόου, πληροφορίες εδώ.

Links
Το (πολύ οργανωμένο) site της Κατερίνας
Facebook Twitter Youtube
Συνέντευξη 1 Συνέντευξη 2 Συνέντευξη 3

Η Κατερίνα μιλάει στο BBC για την ελλάδα και την κρίση

Αφιέρωμα στο ελληνικό σταντ-απ #3: Λάμπρος Φισφής

Info
Ο Λάμπρος ξεκίνησε να ασχολείται με το στάντ απ κόμεντι πριν από 5 χρόνια όταν βρέθηκε χωρίς δουλειά στην Άμστερνταμ. Γρήγορα ξεχώρησε και έγινε μέλος της ομάδας του Comedy Café Amsterdam και του ʻNight Of Comedyʼ κάνοντας παραστάσεις σε κλάμπ και θέατρα σε όλη την Ολλανδία. Το 2008 κέρδισε εκεί τον διαγωνισμό "Comedy Battle" και το 2009 το "Sonnema Comedy Award". Έχει κάνει επίσης παραστάσεις στη Γερμανία (Βερολίνο, Κολονία) , στη Γαλλία (Μιμιζάν, Παρίσι) , στην Αγγλία (Λονδίνο, Μάντσεστερ) και στη Σκωτία (Φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου).
Είναι ιδρυτικό μέλος των ομάδων improv "8kick" και "The dog ate my scenework". Τα τελευταία δύο χρόνια έχει συμμετάσχει σε δεκάδες παραστάσεις stand-up στην Ελλάδα και όλη την περασμένη σεζόν παρουσίαζε τις βραδιές Lambros Fisfis & Friends στο Mike's Irish Bar. Έχει οργανώσει επίσης (μαζί με την Κατερίνα Βρανά) τα πρώτα open mic με τίτλο "5 λεπτά δόξας".

Για δύο σεζόν παρουσίαζε, έγραφε και σκηνοθετούσε τη σατιρική εκπομπή "Κάψε το Σενάριο" στο mega ενώ είναι και ο συγγραφέας της σειράς "Η γενιά των 592 ευρώ".

Q&A

Πώς σκέφτηκες να ασχοληθείς με το stand-up;
Πάντα μου άρεσε η κωμωδία. Από μικρός έγραφα και έπαιζα. Κάποια στιγμή νοίκιασα από το βίντεο κλάμπ μια κασέτα (wtf) του Εddie Merphy με την παράσταση Raw. Η παράσταση αυτή ήταν μια αποκάλυψη για εμένα. Θυμάμαι να γελάω όσο δεν είχα γελάσει με τίποτα ως τότε. Και να σκέφτομαι ότι ο κωμικός το καταφέρνει αυτό με μόνο ένα μικρόφωνο...και ένα πέτσινο κουστούμι! Από εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι αυτή είναι η κωμωδία που θέλω να κάνω.

Πώς και πότε ξεκίνησες να κάνεις;
Συνεχίζοντας από την προηγούμενη ερώτηση θα πω ότι από την στιγμή που το αποφάσισα μέχρι τη στιγμή που το έκανα πέρασε πολύ καιρός. Έγραφα πάρα πολύ αλλά δεν ανέβαινα στην σκηνή. Και η αλήθεια είναι ότι το στάντ απ ξεκινάει όταν ανέβεις στη σκηνή. Επίσημα λοιπόν ξεκίνησα το 2009 όταν βρέθηκα χωρίς δουλειά στο Άμστερνταμ. Αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να κάνω το λεγόμενο leap of faith και να το προσπαθήσω. Η πρώτη μου παράσταση πήγε πάρα πολύ καλά! Τα επόμενα 2 χρόνια όχι και τόσο. Αλλά είχα αποφασίσει ότι θα το παλέψω μέχρι να γίνω καλός.

Από πού αντλείς το υλικό σου και ποιους τρόπους χρησιμοποιείς για να γράφεις τα κείμενά σου;
Αντλώ το υλικό μου από την καθημερινότητα. Παρατηρώ και σημειώνω πράγματα που γίνονται γύρω μου και πράγματα που κάνω εγώ. Κάνω το λεγόμενο observational comedy. Ψάχνω και βρίσκω λεπτομέρειες στα πράγματα που όλοι ξέρουμε και τις αναδεικνύω. Συνεπώς για το γράψιμο αρχικά είμαι πάντα on alert για να βρω υλικό από τα πάντα και να τα σημειώσω. Κυκλοφορώ με ένα σημειωματάριο συνεχώς. Τις πιο πολλές φορές που λέω πάω τουαλέτα είναι για να γράψω μια ιδέα. Αφού βρω την ιδέα θα κάτσω και θα κάνω το λεγόμενο rant. Ένα πολύ γρήγορο μονόλογο brainstorming που κρατάει συνήθως 20 λεπτά πάνω σε ένα θέμα. Εκεί γεννιούνται και πολλές ιδέες που δεν περίμενα. Μετά παίρνω αυτό το υλικό και το δουλεύω στο χαρτί κόβοντας και ράβοντας έτσι ώστε να το φτάσω στα απολύτως απαραίτητα. Έπειτα το δοκιμάζω μπροστά σε κοινό και βλέπω τι από αυτά που έχω γράψει δουλεύει και τι όχι. Ένα κείμενο μπορεί να μου πάρει και 5 μήνες μέχρι να φτάσει στην τελική του μορφή.

Από ποιους (ξένους) κωμικούς έχεις επηρεαστεί ή ποιοι σου αρέσουν;
Μου αρέσει να βλέπω πολύ stand up comedy. Βλέπω σχεδόν τα πάντα και από όλους μαθαίνω κάτι. Επιρροές θα έλεγα ότι έχω τον Jerry Seinfeld γιατί λατρεύω την συντομία στο κείμενό του, τον George Carlin για την χρήση και λατρεία του με την γλώσσα, τον Mitch Hedberg για την φαντασία του, τον Eddie Izzard για την θεατρικότητα του και τον Woody Alen για τον αυτοσαρκασμό του.

Ποια η γνώμη σου για την ελληνική σκηνή stand-up comedy και την εξέλιξή της;
Η ελληνική σκηνή είναι σε ένα πολύ καλό σημείο. Θα έλεγα ότι είναι μια περίοδος αναγέννησης. Όλο και πιο πολύς κόσμος δοκιμάζει το στάντ απ είτε σαν κωμικός είτε σαν κοινό. Αν συνεχίσουμε έτσι πιστεύω ότι σε 5 χρόνια θα έχουμε μια σκηνή stand up comedy με ποικιλία και επιλογές. Το μόνο που με αγχώνει είναι ότι η Ελλάδα έχει πάντα μια τάση να καταστρέφει τα πάντα. Το stand up είναι κάτι πολύ αξιοκρατικό. Δεν έχει να κάνει με εμφάνιση και κονέ. Ή είσαι αστείος ή δεν είσαι. Δυστυχώς ήδη στην Ελλάδα βλέπουμε μια τάση να το κάνουμε μη αξιοκρατικό. Να έχουμε δηλαδή γεμάτες παραστάσεις με άτομα που δεν είναι αστεία.

Video

Το παρακάτω βιντεάκι περιέχει δύο αποσπάσματα από την πρώτη σεζόν του Κάψε το Σενάριο και το section με τίτλο "Οι περιπέτειες του Λάμπρου", το ένα με τίτλο "ταξί και λεωφορεία" και το άλλο "γυμναστήριο και αγάλματα"

Live
Ο Λάμπρος Φισφής εμφανίζεται (για πρώτη φορά μόνος του) κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο θέατρο Άβατον στο Γκάζι με την παράσταση "Να ένας σοφός".

Links
Trailer για την παράσταση "Να ένας σοφός"
Παλιότερη αναφορά του blog στο Λάμπρο με ένα ακόμα βίντεο από το Κάψε το Σενάριο
Ο Λάμπρος στο facebook και στο twitter.
Συνέντευξη

Αφιέρωμα στο ελληνικό σταντ-απ #2: Δημήτρης Δημόπουλος

Info
Ο Δημήτρης Δημόπουλος ξεκίνησε στην κωμωδία ως σταντ-απ κωμικός το 1996 ως μέλος της ομάδας «Νύχτες Κωμωδίας». Από το 2009 έγραψε και παρουσίασε δύο σόλο παραστάσεις ("Αντί διδακτορικού" και "Υπερπαραγωγή") καθώς και συμμετείχε σε ομαδικές παραστάσεις σταντ-απ σε όλη την Ελλάδα.
Ως ηθοποιός και τραγουδιστής έχει συνεργαστεί με την Εθνική Λυρική Σκηνή, την εταιρεία μουσικού θεάτρου Οι Όπερες των Ζητιάνων, στο ελεύθερο θέατρο και τη μεταγλώττιση.
Πέραν του σταντ-απ, έχει γράψει το λιμπρέτο για τις όπερες «ΑirRossini» και «Yasou Aida!» για το οποίο βραβεύτηκε με το Έπαινο «Κάρολος Κουν» 2012 Δραματουργίας Ελληνικού Έργου από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.
Έγραψε και σκηνοθέτησε το μιούζικαλ «Δε Λουκ» και τα μουσικοθεατρικά δρώμενα «Νυχτερινά Τραγούδια» και «Das Schubert Diploma».
Ως μεταφραστής έχει εργαστεί στον υποτιτλισμό, τη μεταγλώττιση και το θέατρο.
Την περίοδο 2013-2014 θα συνεχίσει τη συνεργασία του με το Φεστιβάλ Κωμωδίας Ξάνθης ως καλλιτεχνικός σύμβουλος, με τη Neuköllner Oper στο Βερολίνο για την επανάληψη της όπερας «AirRossini» και την Εθνική Λυρική Σκηνή που του ανέθεσε την απόδοση στα ελληνικά της οπερέτας «Η Νυχτερίδα».
Γνωρίζει γερμανικά, αγγλικά, ισπανικά και ρώσικα, είναι πτυχιούχος υποκριτικής (Ανωτέρα δραματική σχολή Ίασμος), πτυχιούχος Τμήματος Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΤΕΙ Αθηνών) και απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών.

Q&A

Πώς σκέφτηκες να ασχοληθείς με το stand-up; Πώς και πότε ξεκίνησες να κάνεις;

Δεν το σκέφτηκα, το έκανα. Ήταν το καλοκαίρι του 1995, όταν δούλευα ως συνοδός κλινοθεσίου στους γερμανικούς σιδηροδρόμου που σκέφτηκα πως «αν δω και φέτος πως γίνεται ακρόαση για αυτές τις «Νύχτες Κωμωδίας» που διάβαζα πέρσι στις εφημερίδες, θα πάω!». Χωρίς να ξέρω τι είναι, χωρίς να το έχω δει, ήταν απλώς η μόνη ακρόαση που είχα διαβάσει ποτέ πως γινόταν και έπρεπε κάπως να εκφράσω την ανάγκη μου να είμαι σε μια σκηνή που είχα καταπιέσει όσο ήμουν έφηβος. Η ανακοίνωση για την ακρόαση δημοσιεύτηκε, πήγα, προσπαθώ να μη θυμάμαι τις βλακείες που έκανα, αλλά για κάποιο λόγο η Λουκία Ρικάκη με ενέταξε στην ομάδα που στηνόταν για την πρώτη χρονιά που οι «Νύχτες Κωμωδίας» αποκτούσαν την πρώτη τους μόνιμη στέγη στα Εξάρχεια, στη Θεμιστοκλέους 104. Την πρώτη μου παράσταση την έκανα το 1996 και πρέπει να έπαιξα 2 ή 3 φορές εκείνη τη χρονιά. Πήγαινα όμως συχνά και έβλεπα παραστάσεις, ήταν η μόνη μου ευκαιρία να δω κάτι χωρίς να το πληρώνω. Έμαθα το σταντ-απ πάνω στη σκηνή, εις βάρος του έρμου του κοινού που έπρεπε να με ανεχτεί ανάμεσα σε τόσους κωμικούς που ήταν τότε πολύ καλύτεροι από ό,τι θα φανταζόμουν ποτέ πως θα γίνω.

Από πού αντλείς το υλικό σου και ποιους τρόπους χρησιμοποιείς για να γράφεις τα κείμενά σου;

 Στην αρχή το υλικό μου προέκυπτε σε μεγάλο βαθμό από τη θεματολογία που θα είχε η βραδιά που θα συμμετείχα στις «Νύχτες Κωμωδίας» και ο κύριος γνώμονας μου ήταν «να αρέσει, να γελάσουν». Και να μη συμπίπτουν τα κείμενά μου με τα κείμενα των άλλων, κάτι πολύ δύσκολο, μιας και όλοι ήμασταν άπειροι συγγραφικά και οι κοινοτοπίες έδιναν και έπαιρναν. Δεν είχα πρόσβαση στη βιβλιογραφία ή τη βιντεογραφία που είχα αργότερα, οπότε ο τρόπος ήταν ένα μπάχαλο! Εμπειρικά ανακάλυπτα τους κανόνες της κωμωδίας στη συγγραφή και την παρουσίαση. Η πρώτη συνειδητή συγγραφική απόφασή μου ήταν το καλοκαίρι του 2004, όταν γνώριζα πως το «100% Κωμωδία», η εκπομπή με μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις από τις «Νύχτες Κωμωδίας» που παρουσιαζόταν στο Star, θα συνεχιζόταν και την επόμενη σεζόν. Τότε αποφάσισα να γράψω τα κείμενά μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αφήνω περιθώρια λογοκρισίας από το κανάλι, ώστε να έχω εγώ τον πλήρη έλεγχο του κειμένου μου. Όταν πάλι το 2008 αποφάσισα να συγκεντρώσω το υλικό που είχα ως τότε και να κάνω ένα μονόλογο, αποφάσισα να μη συμπεριλάβω καθόλου θέματα σχέσεων και σεξ. Ο μονόλογος που προέκυψε, το «Αντί Διδακτορικού», ήταν ένα μάθημα περισσότερο διαχείρισης υλικού, παρά συγγραφής, αφού βασιζόταν σε υλικό που είχε διαμορφωθεί εμπειρικά. Είχα αρχίσει πια να διαβάζω για τους τρόπους γραφής και να βλέπω περισσότερο σταντ-απ, οπότε πια είχα αποκτήσει μια τεχνογνωσία που εφάρμοσα στον επόμενο μονόλογό μου, την «Υπερπαραγωγή». Πλέον το υλικό μου το αντλώ από τα ερεθίσματα που με ενεργοποιούν για να μιλήσω για θέματα που με απασχολούν προσωπικά, από τα πιο αστεία μέχρι και τα πιο σοβαρά. Η αυτοπεποίθηση που απέκτησα με τα χρόνια, μου επιτρέπει πια να μπορώ να ξεπεράσω αστεία του τύπου «έχετε παρατηρήσει πώς...» και να γράφω για αυτά που θέλω εγώ να εκφράσω. Πάντα γυρνώντας στο αρχικό «να αρέσει, να γελάσουν», όχι όμως πια ως φοβία απόρριψης και ανάγκη αναγνώρισης, αλλά ως ουσιαστικό πρίσμα του μέσου της κωμωδίας.

Από ποιους (ξένους) κωμικούς έχεις επηρεαστεί ή ποιοι σου αρέσουν;

 Τζορτζ Κάρλιν. Όταν κάθισα και είδα όλες τις μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις του στη σειρά, αισθάνθηκα μια τεράστια επιβεβαίωση πως δεν είναι ανάγκη να είναι όλα μου τα αστεία για «κλανιές-πούτσους-μουνιά»! Δεν είμαι από τους φανατικούς που θυμούνται σε ποιο σπέσιαλ είπε τι, όμως η συνολική εντύπωση που αποκόμισα της εξέλιξης που μπορεί να έχει ένας κωμικός ήταν απελευθερωτική. Ποιοι κωμικοί μου αρέσουν; Καταλήγω στο πως μου αρέσουν οι κωμικοί που παίρνουν ρίσκα, όπως ο Στιούαρτ Λι. Το μεγαλύτερο μάθημα κωμωδίας όμως το πήρα από ένα σωρό άγνωστους κωμικούς που είδα σε παραστάσεις στο Λονδίνο, που έβλεπα τι σημαίνει να αποτυχγάνεις και να συνεχίζεις. Οι μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις που βλέπουμε όλοι, είναι η συστημική επιβράβευση ενός κωμικού που κόπιασε πολύ. Το πραγματικό σταντ-απ είναι μόνο στη σκηνή και μόνο εκεί με συναρπάζει!

Ποια η γνώμη σου για την ελληνική σκηνή stand-up comedy και την εξέλιξή της;

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως ΥΠΑΡΧΕΙ ελληνική σκηνή σταντ-απ. Όταν ο ίδιος αριθμώ τόσα χρόνια ενεργούς δράσης και υπάρχουν συνάδερφοι με περισσότερα ακόμα, γελώ όταν κάθε τρεις και λίγο ορισμένοι ανακαλύπτουν το ελληνικό σταντ-απ τώρα και νομίζουν πως δεν υπήρχε πριν. Αναφέρομαι σε κοινό και κωμικούς. Αμφότεροι δε, είναι πιο ενημερωμένοι πια για το τι συμβαίνει στην αγγλόφωνη σκηνή λόγω διαδικτύου. Όσοι ενδιαφέρονται για το είδος είναι πολύ πιο διαβασμένοι και υποψιασμένοι, το οποίο είναι καλό, μιας και δύσκολα θα δεις Έλληνα κωμικό να βγαίνει πια να παίζει μεταφρασμένα κείμενα του Χικς και του Κάρλιν όπως γινόταν παλιότερα (και αναρωτιόμουν εγώ, πώς μπόρεσαν ενώ ξεκινήσαμε μαζί να γίνουν τόσο καλοί τόσο γρήγορα...) αλλά είναι και κακό, γιατί έχουν μάθει όλοι να καταναλώνουν κωμωδία-κονσέρβα. Το σταντ-απ είναι μια θεατρική τέχνη, και ο καλύτερος χώρος να το χαρείς είναι μια ζωντανή παράσταση. Γι' αυτό θέλω οι κωμικοί που διαβάζουν τώρα, να κλείσουν το ταμπ που έχει το καινούργιο σόου και να κάτσουν να γράψουν. Και το κοινό να δει πού παίζεται η επόμενη παράσταση σταντ-απ στην πόλη του και να πάει. Η ελληνική σκηνή βρίσκεται σε μια πολύ γόνιμη στιγμή, με νέους κωμικούς να θέλουν να παίξουν και τους παλιότερους να διαδίδουν το είδος εκτός των αστικών κέντρων. Είμαι αισιόδοξος, ακόμα και αν κυκλοφορούν διάφοροι που λένε πως κάνουν σταντ-απ και μόνο σταντ-απ δεν είναι αυτό που παρουσιάζουν...

Video

Το παρακάτω βίντεο είναι απόσπασμα από την παράσταση Αντί Διδακτορικού που βιντεοσκοπήθηκε στο Φεστιβάλ Κωμωδίας της Ξάνθης. Σύντομα θα ανέβει ολόκληρη η παράσταση (αφού πρώτα κυκλοφορήσουν ένα δύο βιντεάκια ακόμα) οπότε stay tuned!

Live
O Δημήτρης Δημόπουλος ανακοίνωσε πρόσφατα ότι αφήνει τη σκηνή του σταντ-απ για άγνωστο χρονικό διάστημα και όλοι ελπίζουμε να είναι απλά ένα σύντομο και δημιουργικό διάλειμμα.

Links
Το blog του Δημήτρη Δημόπουλου
Η σελίδα του στο youtube, όπου θα ανέβουν και τα υπόλοιπα βίντεο από το Αντί Διδακτορικού
Παλιότερο post στο blog (το πρώτο σχετικά με το ελληνικό σταντ-απ) με κάτι-σαν-review για την Υπερπαραγωγή και παλιότερο βίντεο του Δημήτρη
Σελίδα στο facebook
Συνέντευξη 1 Συνέντευξη 2

Αφιέρωμα στο ελληνικό σταντ-απ #1: Γιώργος Χατζηπαύλου

(Επιτέλους, μετά από διάφορες καθυστερήσεις, αρχίζουμε το αφιέρωμα στους έλληνες stand-up comedians με έναν από τους πιο παλιούς και συνεπείς κωμικούς, τον Γιώργο Χαυζηπαύλου.)

Info

Το 2001 ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το stand up comedy (όρθια κωμωδία). Αφορμή ήταν η παράσταση Νύχτες Κωμωδίας που είδε στο Κέντρο Λόγου και τέχνης, η οποία του κίνησε το ενδιαφέρον να ασχοληθεί επαγγελματικά με το stand up comedy και να παρουσιάσει τη δουλειά του δημόσια. Σύντομα πέρασε από οντισιόν στις Νύχτες Κωμωδίας και εντάχθηκε γρήγορα στο δυναμικό του μοναδικού έως τότε comedy club στην Αθήνα.
Το 2003 αποφάσισε μαζί με το Σίλα Σεραφείμ να συστήσουν ένα δικό τους κωμικό σχήμα κι έτσι προκύπτει μία συνεργασία 3 ετών με το House of Art. Οι παραστάσεις του διδύμου στο House of Art σημείωσαν εξαιρετική επιτυχία και το 2006 δέχθηκαν πρόταση από τον ΑΝΤ1 να συμμετείχαν στη δημιουργία ενός σκετς σόου, με τίτλο "Σκερτσάκια", στα οποία εκτός από συμμετοχή ως ηθοποιός, έχει και την επιμέλεια των κειμένων μαζί με τον Σίλα. Την επόμενη χρονιά (2008, τα "Σκερτσάκια" άλλαξαν όνομα σε "Σφηνάκια" και φιλοξενήθηκαν από την τηλεόραση του Alpha. Παράλληλα, το δίδυμο συνέχισε τις παραστάσεις σε θέατρα εντός και εκτός Αθήνας.
Το 2007 μετέφερε μαζί με τον Σίλα την παράσταση "Stand Up Comedy" στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας Γιώργος Κιμούλης. Ήταν η πρώτη φορά στην Ελλάδα όπου το είδος αυτό παρουσιάστηκε μόνιμα από μία θεατρική σκηνή.
Τη σεζόν 2011-2012 παρουσίασε στο θέατρο Παραμυθίας την παράσταση "Δύσκολα τα πράγματα" και τις επόμενες δύο σεζόν, μέχρι και τώρα, το "(Ακόμα πιο) Δύσκολα τα πράγματα". Η συγκεκριμένη παράσταση ήταν στις 10 καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς στο θεατρικό απολογισμό του ΒHMAGAZINO. Είναι επίσης δημιουργός της διαδικτυακής σειράς One night stand up στο Comedylab καθώς και της τηλεοπτικής σειράς "Η μάχη των φύλων" στον Alpha, ενώ γράφει χιουμοριστικά κείμενα σε site όπως το Ποντίκι και το ιντερνετικό περιοδικό City code. 

Q&A
1. Πώς σκέφτηκες να ασχοληθείς με το stand-up; Πώς και πότε ξεκίνησες να κάνεις;
Βλέποντας το 2001 μία παράσταση στις Νύχτες Κωμωδίας ένιωσα ότι μου ταιριάζει σαν είδος τέχνης, κυρίως γιατί εμπεριέχει το κείμενο που αποτελούσε πάντα ενασχόλησή μου στον ελεύθερο χρόνο που είχα. Επιπλέον σαν είδος κωμωδίας παρέχει απόλυτη ελευθερία στον κωμικό να σκηνοθετήσει τον εαυτό του ώστε το αποτέλεσμα να εξαρτάται πάντα από τον ίδιο κι αυτό παρέχει καλλιτεχνική ελευθερία. Εκείνη την περίοδο αναζητούσα ένα χόμπι ή μια ενασχόληση σχετική με κάποια τέχνη που να συνδυάζει την αγάπη μου για την κωμωδία. Οπότε ήταν προφανής επιλογή.

2. Από πού αντλείς το υλικό σου και ποιους τρόπους χρησιμοποιείς για να γράφεις τα κείμενά σου;
Η καθημερινότητα, όσο κι αν ακούγεται πολύ γενικό, είναι τεράστια πηγή ιδεών. Με τα χρόνια βέβαια έχω εντοπίσει ότι απολαμβάνω περισσότερο να γράφω κείμενα για άντρες, γυναίκες και τη σχέση τους, για τον τρόπο που αλλάζει η εποχή και πώς αυτό επηρεάζει τη ζωή μας. Υπάρχουν πολλά κείμενα που αφορούν σε άλλα θέματα αλλά τα κρατάω για μελλοντική χρήση καθώς τα τελευταία 3 χρόνια οι παραστάσεις μου έχουν μια κεντρική ιδέα – τις σχέσεις - και όλα χτίζονται γύρω από αυτήν. Ένα κείμενο ξεκινά από μία ιδέα. Σημειώνω όσο πιο πολλά πράγματα μπορώ, αστεία ή σοβαρά κι έπειτα τα βάζω σε μια λογική σειρά. Κατόπιν το λέω δυνατά κι εκεί προκύπτουν κι άλλες σκέψεις. Προστίθενται στο κείμενο και στη συνέχεια αρχίζω να αφαιρώ όσα θεωρώ ότι δεν χρειάζονται. Στη συνέχεια είτε το ηχογραφώ είτε το βιντεοσκοπώ και δουλεύω πάνω σε μια πιο τελική μορφή του. Το επόμενο στάδιο είναι η παρουσίαση σε κοινό. Συνήθως φίλους, υπό συνθήκες παράστασης όμως. Τέλος κάνω κάποιες δοκιμαστικές παραστάσεις κι εκεί βλέπω τι λειτουργεί και τι όχι. Κρατάω τα καλά μέρη και προστίθεται στο κείμενο που θα έχω στην παράσταση στο θέατρο.

3. Από ποιους (ξένους) κωμικούς έχεις επηρεαστεί ή ποιοι σου αρέσουν; 
Όταν ξεκίνησα δεν υπήρχε το youtube και η δυνατότητα να βλέπεις ξένους επαγγελματίες του είδους. Οπότε παρακολουθούσα όλους τους κωμικούς στις Νύχτες Κωμωδίας. Έπαιζα μία φορά την εβδομάδα, αλλά πήγαινα κάθε μέρα για να βλέπω. Οπότε οι επιρροές μου αρχικά ήταν όλα τα παιδιά του comedy club. Στη συνέχεια ανακάλυψα τον Jerry Seinfeld και μου άρεσε ο τρόπος σκέψης και οργάνωσης του υλικού του αλλά εκείνος που παρότι ασχολήθηκε λίγα χρόνια με το είδος ήταν σημαντικό μέρος γνώσης για μένα είναι ο Γούντι Άλλεν. Πέραν αυτών υπάρχουν αρκετοί stand up comedians που μου αρέσουν αλλά θεωρώ πολύ χρήσιμο να μελετά κανείς και κωμικούς πέραν του stand up comedy. Διότι το είδος αυτό ενσωματώνει πολλές μορφές έκφρασης, τεχνικών και κινησιολογίας και μπορείς ή πρέπει να “διαβάζεις” τους τρόπους που έκαναν κωμωδία οι μεγάλοι Έλληνες και ξένοι κωμικοί στο θέατρο ή τον κινηματογράφο. Ακόμα και οι δραματικοί ρόλοι μπορούν να δώσουν ιδέες.

4. Ποια η γνώμη σου για την ελληνική σκηνή stand-up comedy και την εξέλιξή της;
Για αρκετά χρόνια οι Έλληνες κωμικοί του είδους ήταν λίγοι και συγκεκριμένοι. Τα τελευταία χρόνια πολλά νέα παιδιά ασχολούνται με το είδος κι αυτό σημαίνει ότι μελλοντικά, αν συνεχίσουν και δουλεύουν ώστε να βελτιώνονται συνεχώς, σίγουρα θα υπάρχει μια πολυπληθέστερη ομάδα κωμικών. Αν αυτό συνδυαστεί με ακόμα μεγαλύτερη καλή διάθεση από χώρους να φιλοξενούν τέτοιες παραστάσεις ίσως σύντομα στο μέλλον να μιλάμε για ελληνική σκηνή stand up comedy.

Video
(Τα αποσπάσματα προέρχονται από την παράσταση "Δύσκολα τα πράγματα" και υπάρχουν στο σχετικό μίνι ντοκυμαντέρ του comedylab)

Live

Την ερχόμενη Παρασκευή 31/1 και το Σάββατο 1/2 είναι οι δύο τελευταίες παραστάσεις του "(Ακόμα πιο) Δύσκολα τα πράγματα" στο θέατρο Εν Αθήναις στο Γκάζι. Μέχρι το Πάσχα, ο Γιώργος Χατζηπαύλου θα κάνει περιοδεία εκτός Αθήνας.

Links

Το προσωπικό site του Γιώργου Χατζηπαύλου.

Η σελίδα στο youtube με περισσότερα βιντεάκια.

Σελίδα στο facebook

Συνέντευξη 1 Συνέντευξη 2