Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2021

Μουσική και stand-up comedy #20: Tim Minchin + ανακοινώσεις.

Πριν λίγο καιρό οι αγαπητοί φίλοι Αντώνης Κολοβός και Νίκος Μούσιας μου έκαναν την τιμή να με καλέσουν στην εκπομπή Πτήση 202, όπου διάλεξα τη μουσική με το πολύ ευρύ και χαλαρό πλαίσιο "μουσική και κωμωδία". Την εκπομπή εκείνη μπορείτε να την ακούσετε εδώ:

 

Aυτή η εκπομπή είναι και η καλύτερη αφορμή να καλυφθεί μια σημαντική παράλειψη του blog, ο Αυστραλός Tim Minchin. Στο κομμάτι Prejudice (που ακούγεται στην εκπομπή και μπορείτε να δείτε υποτιτλισμένο εδώ) πατάει με πανέξυπνο τρόπo σε έναν αναγραμματισμό για να παίξει με τις λέξεις, τη δύναμή τους και τη σχέση τους με την προκατάληψη...

Όλοι συμφωνήσαμε ότι η μία ώρα δεν αρκεί για ένα τέτοιο αφιέρωμα, οπότε ανανεώσαμε το ραντεβού μας με τον Νίκο και τον Αντώνη για αυτήν την Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου, στις 5 η ώρα, στο Μεταδεύτερο

------------------------------------------

Και τώρα στα σοβαρά. Είναι λίγο δύσκολο να διαβάζετε αυτές τις γραμμές και να μην έχετε ακούσει για το διαβόητο άρθρο 8 του "νόμου Λιβάνιου": με δυο λόγια, με το πρόσχημα της ενσωμάτωσης μιας ευρωπαϊκής οδηγίας, δίνεται η διακριτική ευχέρεια σε μπάτσους και δικαστές να κρίνουν ότι το τάδε καλλιτεχνικό έργο "υποκινεί βία" και το δείνα "προσκαλεί δημόσια σε τρομοκρατικές ενέργεις".
Θα μπορούσα να πω πολλά περισσότερα αλλά προς το παρόν αρκούμαι να μεταφέρω την ανακοίνωση της Εργατικής Ομάδας Stand-Up Κωμικών και Ηθοποιών Improv που τα λέει άψογα και επιδεικνύει για μια ακόμη φορά τα αντανακλαστικά της ντόπιας κοινότητας του Stand-Up Comedy:
 Οι απαγορεύσεις που ξεκίνησαν από το δρόμο, περνάνε και στον λόγο. Μετά από μήνες ανεργίας και καλλιτεχνικής απραγίας, έρχονται περικοπές και στα αστεία μας. Την ημέρα που επιβάλλεται lockdown μέσα στο lockdown, η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει ένα νομοσχέδιο που θα περιορίσει σημαντικά την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης. Ο νόμος Λιβάνιου για τα ΜΜΕ, θα τιμωρεί με φυλάκιση όποιον/α δημοσιεύσει «οπτικοακουστικό υλικό στο διαδίκτυο» το οποίο παρακινεί σε «πράξεις βίας» ή «τέλεσης τρομοκρατικού εγκλήματος». Προφανώς, πρόκειται για ένα νόμο που θα έπρεπε να ανησυχεί τον καθένα και την καθεμία, αλλά θεωρούμε ότι ως κωμικοί είναι ακόμα πιο εύκολο να μπούμε στο στόχαστρο. Σχεδόν όλοι και όλες στον χώρο δρούμε ανεξάρτητα, χωρίς μεγάλες εταιρείες να μας προστατεύουν στα μετόπισθεν. Ανεβάζουμε το υλικό μας στο διαδίκτυο με αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Είναι ζωτικής σημασίας και απολύτως απαραίτητο για την δουλειά/τέχνη μας. Εκεί βρήκαμε ένα καταφύγιο που κανένα άλλο μέσον δε θα μας προσέφερε ποτέ. Αν εξαιρέσουμε τον αλγόριθμο, μιλάμε για μια ελευθερία παρόμοια με αυτή της ζωντανής σκηνής, όπου μόνος κριτής είναι το ίδιο το κοινό. Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν “μπαμπούλα” ή “μέντορα” να μας νουθετεί πώς να γράψουμε ένα αστείο και πόσο μάλλον να καθοδηγεί τον κόσμο με τι να γελάσει. Τα όρια τα ανακαλύπτουμε, και τα επαναπροσδιορίζουμε, κάθε φορά μέσα από την αλληλεπίδρασή μας με το κοινό. Και μάλιστα, όσον αφορά την αυτοσχεδιαστική κωμωδία, είναι αδιανόητο να ποινικοποιηθεί ο "αυθορμητισμός" και οι χαρακτήρες που δημιουργούνται επί σκηνής. Η κωμωδία πάντα έπαιζε με τα όρια της κοινωνίας. Θα λέγαμε ότι ο ρόλος των κωμικών, και γενικά των καλλιτεχνών, είναι να τα πιέζουν λίγο παραπέρα κάθε φορά. Λέμε άβολες αλήθειες, εκφραζόμαστε ωμά, και μιλάμε για θέματα ταμπού. Ζώντας σε μια συντηρητική χώρα, όπως η Ελλάδα, τα πράγματα είναι ήδη αρκετά δύσκολα από μόνα τους. Ο καλλιτεχνικός τρομονόμος θα μας πάει κάμποσα χρόνια πίσω (ή πολύ μπροστά, για όποιον και όποια φαντάζεται μια τεχνοκρατική δυστοπία για μέλλον) και θα σφραγίσει επισήμως τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας. Κι ενώ εμείς, εδώ τόσο καιρό, συζητούσαμε με ανοιχτό μυαλό, για την πολιτική ορθότητα ή τα όρια της σάτιρας, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πατώντας πάνω σε νομοσχέδιο του 2019 του ΣΥΡΙΖΑ, μας λέει στην ουσία ότι θα μπαίνουμε στη φυλακή όταν οι ακροδεξιοί ταγοί της Βουλής και των ΜΜΕ δεν ικανοποιούνται με τα αστεία μας. Ο νόμος είναι επίτηδες τόσο γενικόλογος, ώστε το κράτος να αποφασίζει το ίδιο τι συνιστά, όχι μόνο τρομοκρατία και βία, αλλά και τι υποκίνηση σε αυτά. Στον φανταστικό κόσμο των κειμένων μας πάντως, πολλές φορές έχει πέσει το πολίτευμα, έχουν λιντσαριστεί πολιτικοί, έχει καταστραφεί η κοινωνία, κι έχει επικρατήσει ατελείωτο χάος. Δίνουμε άραγε έμπνευση για καταφυγή σε βία έτσι; Aναρωτιόμαστε αν μια κυβέρνηση, που με το ζόρι δέχεται την κριτική χωρίς να την μετασχηματίσει σε πύρινο πολιτικό λόγο αυτοχτυπήματος στην πλάτη, θα δεχτεί και λίγη σάτιρα ή αν θα αποφασίσει ότι υποκινούμε τη βίαιη αφαίρεση ψήφων της από το εκλογικό σώμα. Γνωρίζουμε ήδη ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί επιλεκτικά στοχεύοντας, όπως πάντα, την εργατική τάξη και τους αδυνάμους. Δε θα το ρισκάρουμε. Θα προτιμήσουμε να μπλοκάρουμε το νομοσχέδιο. Στην Ισπανία, όπου υπάρχει παρόμοια νομοθεσία, ο ράπερ Pablo Hasel ήδη διώκεται για τους αγωνιστικούς του στίχους και επειδή «προσέβαλε το στέμμα». Εμείς ξέρουμε ότι ένας γελωτοποιός αξίζει μόνο όταν απειλείται με αποκεφαλισμό από τον βασιλιά. Ειδάλλως, είναι αυλικός. Δείχνουμε για ακόμη μια φορά την ενότητα της σκηνής μας. Καλούμε σωματεία, καλλιτέχνες, και το κοινό να πάρουν θέση. Καταδικάζουμε την κρατική λογοκρισία και απαιτούμε να αποσυρθεί άμεσα αυτό το “παλαιάς κοπής” αυταρχικό νομοσχέδιο. Στηρίζουμε την κινητοποίηση των σωματείων του πολιτισμού την Πέμπτη 11/2 και ώρα 12:00 στα Προπύλαια. ΚΑΜΙΑ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Παρασκευή 24 Απριλίου 2020

Special #25: Louis C.K. - Sincerely


Δεν σκόπευα να πέσω τόσο γρήγορα στα βαθιά αλλά το αποφάσισα όταν είδα το νέο special του Louis CK. Μόνο που εδώ πριν προχωρήσουμε θα χρειαστούν πρώτα λίγα λόγια (που θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να είναι περισσότερα). Ξεκινάμε λοιπόν με μερικές βασικές διευκρινίσεις: Αν δεν ξέρετε τι έχει συμβεί με τον Louis C.K. τα τελευταία δυο χρόνια, μάλλον βρεθήκατε εδώ κατά λάθος. Επειδή όμως ποτέ δεν ξέρεις, μπορείτε να διαβάσετε αυτό και το περιβόητο άρθρο-αποκάλυψη στους New York Times όπου παραπέμπει καθώς και τα τόσα σχετικά κείμενα που κυκλοφορούν. Περίπου ένα χρόνο μετά την αποκάλυψη, ο CK άρχισε να κάνει παραστάσεις ενώ οργάνωσε και μια ευρωπαϊκή περιοδεία. Στα πλαίσια της περιοδείας το καλοκαίρι που μας πέρασε, ήρθε και στην Aθήνα για τρεις sold-out παραστάσεις. Δεν είδα την παράσταση γιατί εκείνη την περίοδο (τι ειρωνεία!) έτυχε να βρίσκομαι στη γενέτειρα του Louis CK. Πιθανόν να είχα πάει κι εγώ αν ήμουν στην Αθήνα, παρακολούθησα όμως όσο μπορούσα από μακρυά τη σχετική συζήτηση που άνοιξε, τις κριτικές, τις ανταποκρίσεις, τα καυγαδάκια, τέλος πάντων όλο το παρασκήνιο. Συμβουλεύτηκα ξανά τώρα εκείνα τα κείμενα και τα σχόλια (πολλά από τα οποία θα βρείτε στα links παρακάτω) για τον επιπλέον λόγο ότι -όπως συνηθίζεται- το special που κυκλοφόρησε τώρα είναι η «τελειοποιημένη» εκδοχή εκείνης της παράστασης, με κάποιες βασικές μεν, αλλά μικρές αλλαγές.

Το ότι ποστάρω εδώ το νέο σπέσιαλ του CK, δε σημαίνει ότι μπορώ να πω ελαφρά τη καρδία ότι «διαχωρίζω τον καλλιτέχνη από το έργο του». Σίγουρα σε ένα βαθμό και σε ένα πρώτο επίπεδο το κάνω σε χίλιες περιπτώσεις (όταν ας πούμε ακούω ή παίζω μουσική) κι εκ των πραγμάτων θα το κάνω κι εδώ. Αλλά ειδικά στο stand-up αυτό έχει κάποιο όριο, όπως περιγράφει πολύ σωστά εδώ ο Θωμάς Ζάμπρας (κείμενο με το οποίο σε γενικές γραμμές συμφωνώ).  Καταλαβαίνω επίσης και σέβομαι το να μην θέλει πια ή να μην μπορεί να γελάσει κάποιος/α με την κωμωδία του. Σωστά λέει εδώ η Χρύσα Κατσαρίνη: «Δυστυχώς ή ευτυχώς, μου είναι τρομερά δύσκολο να διαχωρίσω τον καλλιτέχνη από το έργο του. Δεν μπορώ να αποστασιοποιηθώ και να κρίνω μόνο το κείμενο και την παράσταση χωρίς να σκέφτομαι τις καταγγελίες που έχουν γίνει. Έχει ένα κείμενο όπου λέει πως οι άντρες αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή που υπάρχει για τις γυναίκες. Και μετά τον σκέφτομαι να εκμεταλλεύεται τη δύναμη που έχει για να κλείσει τα στόματα γυναικών που έχει παρενοχλήσει. Προφανώς τα κείμενα συνεχίζουν να είναι πανέξυπνα και πολύ αστεία, αλλά είμαι πολύ πληγωμένη και απογοητευμένη για να γελάσω». Συμφωνώ όμως ακόμα περισσότερο με την απάντηση του Δημήτρη Δημόπουλου από το ίδιο άρθρο: «Όπως με κάθε έργο τέχνης, αλλιώς το διαβάζεις γνωρίζοντας περισσότερα για τον ίδιο τον δημιουργό. Τώρα, αν με ρωτούσες αν θα απέρριπτα ολοκληρωτικά το έργο του μετά τις αποκαλύψεις, η απάντηση είναι πως «όχι». Aπλώς θα έχω ένα γνώμονα ανάγνωσής του που δεν είχα πριν». Βρίσκω τέλος πολλά κοινά με την οπτική του Δομήνικου από το shake’n’bake (που μας συνδέει και η αγάπη για το nba) που τελειώνει παραφράζοντας τον ίδιο τον C.K.: «Φυσικά (of course). Φυσικά (of course) και ο Louis CK έκανε κάτι πολύ άσχημο. Αλλά ίσως (but maybe) μετά τη διαπόμπευση του ονόματος του και την ολοσχερή πτώση του να αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία» - παρ’όλο που δε θα’θελα να μιλάω με όρους «ευκαιρίας» για έναν εκατομμυριούχο που μέχρι πρόσφατα απολάμβανε τα προνόμια της θέσης του στη βιομηχανία του θεάματος.

Όπως και να’χει, αυτή τη δεύτερη ευκαιρία, την πήρε ο C.Κ. μόνος του. Πέρα από την ατέρμονη συζήτηση για το αν έδειξε ειλικρινή μεταμέλεια ή αν επέστρεψε πολύ νωρίς, το πρώτο σπέσιαλ μετά το σκάνδαλο θα είχε μοιραία μεγάλο ενδιαφέρον: πώς διαχειρίζεται ένα τέτοιο come back ένας κωμικός που μόλις πριν δύο χρόνια ήταν ίσως και στην κορυφή παγκοσμίως στο είδος του και βάδιζε προς το πάνθεον των καλύτερων όλων των εποχών; Είχα ήδη στο μυαλό μου τις (ενίοτε σκληρές) κριτικές για την εμφάνιση στην Αθήνα από ανθρώπους που γενικά εμπιστεύομαι (εδώ, εδώ κι εδώ) οπότε είδα το σπέσιαλ διστακτικά και με σκεπτικισμό. Στην πορεία με κέρδισε, όχι μόνο γιατί είχα καιρό να γελάσω τόσο αλλά και γιατί με έβαλε να σκεφτώ πολύ. Μου επιβεβαίωσε επίσης για μια ακόμη φορά ότι πρόκειται για μια κωμική ιδιοφυΐα. Ο C.K. ξέρει ότι όλοι εμείς έχουμε έναν επιπλέον «γνώμονα ανάγνωσης» για αυτά που λέει και παίζει μ’ αυτό. Όχι μόνο όταν αντιμετωπίζει τον «ελέφαντα στο δωμάτιο» αλλά σε ολόκληρη την παράσταση – σε ένα παράδειγμα μόνο: δεν μπορεί να μην ξέρει τι μας έρχεται στο μυαλό όταν μας βάζει να σκεφτούμε τον Θεό να αυνανίζεται. Μόνο που δεν αντιμετωπίζει απλά το συγκείμενο της σεξουαλικής παρενόχλησης και των καταγγελιών του metoo αλλά και το σχετικό ή ευρύτερο συγκείμενο της κωμωδίας σε μια εποχή πολιτικής ορθότητας. Τελικά η κεντρική ιδέα του special είναι αυτή που τονίζεται στην ανακοίνωση της κυκλοφορίας του: «Νιώθω πως υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι στον κόσμο. Αυτοί που θέλουν να γελάσουν όταν τα πράγματα γίνονται σκατά. Βασικά, όσο πιο σκατά γίνονται τα πράγματα, όσο πιο σοβαρό, όσο πιο σκοτεινό, όσο πιο τρομακτικό, πιο φρικτό είναι κάτι, τόσο πιο σημαντικό είναι να γελάσεις μέσα από αυτό αλλά και σε αυτό κατευθείαν. Η άλλη ομάδα ανθρώπων νιώθει ότι είναι σημαντικό να αφήσεις το γέλιο σε δύσκολες στιγμές και να δώσεις σε σοβαρά και επίπονα πράγματα τον σεβασμό και την ησυχία που τους αξίζει. Όπως και να’ χει, για όσους έχουν ανάγκη να γελάσουν, ελπίζω να βοηθήσει το νέο μου σόου. Όσοι δεν μπορείτε να γελάσετε τώρα σας εύχομαι όση ηρεμία μπορείτε να έχετε αυτήν τη σκατένια ώρα».

Μ’ αυτήν την έννοια, ο Louis στήνει όλη την παράσταση προσπαθώντας να μας πείσει ότι μπορούμε να γελάσουμε με οτιδήποτε, από το Άουσβιτς και την παιδοφιλία μέχρι τη νεκρή μητέρα του. Στην προσπάθειά του αυτή βαδίζει διαρκώς στο όριο και δεν είναι πάντα το ίδιο εύστοχος. Ο CK μοιάζει αρκετά θυμωμένος για να ισορροπήσει ανάμεσα στον κυνισμό και την ευαισθησία. Δείχνει όμως ότι θα το πετύχει στα επόμενα βήματά του. Προς το παρόν «τεστάρει την ηθική μας πυξίδα», την υποκρισία μας, τις αντιφάσεις μας και το κάνει αριστοτεχνικά, άλλωστε αυτό έκανε πάντα, περισσότερο στα special και λιγότερο στις σειρές που έφτιαξε. Υπάρχει ένα αποκαλυπτικό σημείο ως προς αυτό, που απορώ γιατί δεν αναφέρεται πουθενά: σε διάφορα bits αποτίει φόρο τιμής ξανά στον αγαπημένο του George Carlin. Ειδικά το αστείο με το εβραϊκό καπελάκι είναι στα όρια του plagiarism και είναι αρκετά έξυπνος και διαβασμένος για να το ξέρει. Μοιάζει όμως μ’ αυτόν τον τρόπο να ρωτάει: τι θα έκανε και τι θα έλεγε ο Carlin μέσα σ’ αυτό το νέο τοπίο για την κωμωδία; Δεν έχω απάντηση παρά μόνο τη βεβαιότητα ότι δεκάδες από τα αστεία του Carlin δεν θα «πέρναγαν» σήμερα. Είμαι σίγουρος πως θα έβαζε όμως το ερώτημα: πώς επιτίθεσαι στην liberal υποκρισία χωρίς να υποτάσσεσαι στο alt-right; Πώς υπερασπίζεσαι τις βάσεις της πολιτικής ορθότητας (όπως κάνει εδώ υπέροχα ο Stewart Lee) και ταυτόχρονα την αποδομείς με χιούμορ; Οι (δύσκολες) απαντήσεις μένει να δοθούν, αλλά αυτό το special δίνει κάποιες ιδέες, εκτός από το να προσφέρει το τόσο απαραίτητο γέλιο σε μια σκατένια εποχή.

*Το ποστ αυτό αφιερώνεται στους φίλους μου από το Μετέχνιο και ειδικά στον Πάνο που είχε γενέθλια προχτες

(Για υπότιτλους, πατήστε το cc)

Πέμπτη 16 Απριλίου 2020

Special #24: Bill Bailey’s Remarkable Guide To The Orchestra

Έχουν περάσει ακριβώς 4 χρόνια από την τελευταία ανάρτηση αυτού εδώ του blog, οπότε αξίζουν λίγα λόγια για την (προσωρινή;) επανεμφάνισή του. Όταν ξεκίνησα το 2011, το stand-up comedy ήταν απλά ένα "περίεργο" και (ειδικά στην ελλάδα) παρεξηγημένο χόμπυ. Βασικό μου κίνητρο ήταν να μοιραστώ με φίλους τα βιντεάκια που μετέφραζα και σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ότι αυτό το blog θα αποκτήσει το κοινό που απέκτησε στην πορεία. Παράλληλα (και όχι εντελώς άσχετα) με το blog, μεγάλωσε σιγά σιγά και η κοινότητα του ελληνικού stand-up. Είχα τη χαρά να δω από κοντά τα πρώτα φεστιβάλ και τα πρώτα βήματα κωμικών που σήμερα είναι σχεδόν διάσημοι και να βάλω ένα λιθαράκι σ' αυτό που άνετα μπορούσε να ονομαστεί "άνοιξη" του ελληνικού σταντ-απ.

Περιέργως, για προσωπικούς λόγους αλλά όχι μόνο, απομακρύνθηκα από τη φάση και αραίωσα τις αναρτήσεις, την εποχή που το σταντ-απ μετατρεπόταν σε κανονική σκηνή με τα όλα της. Σήμερα αυτή η διαδικασία έχει κατά κάποιο τρόπο ολοκληρωθεί: είναι δεκάδες οι κωμικοί που ζουν από τη δουλειά τους, πολλά τα σπέσιαλ (βίντεο και ηχητικά), υπάρχουν comedy club και μαγαζιά που κάνουν τακτικά παραστάσεις ενώ τα βίντεο που ανεβαίνουν στα social media εχουν χιλιάδες views. Επιπλέον, έχουν αρχίσει να έρχονται για παραστάσεις γνωστοί κωμικοί απ'έξω ενώ οποιοσδήποτε μπορεί να διαλέξει από δεκάδες υποτιτλισμένα special για να παρακολουθήσει στο Netflix.

Με όλα αυτά τα δεδομένα (για τα οποία θα μπορούσα να πω πολλά περισσότερα), η χρησιμότητα αυτού του blog (αλλά και οι ευθύνες που απορρέουν από αυτό) δεν έχουν καμία σχέση με την εποχή που ήταν το "μοναδικό αποκλειστικό μέσο για το stand-up comedy" στην ελλάδα. Παρ'όλα αυτά το stand-up μου είχε λείψει (όπως κι οι άνθρωποι που γνώρισα μέσα απ'αυτό) και καιρό τώρα σκεφτόμουν να επανέλθω αλλά δεν το έπαιρνα απόφαση ή δεν είχα το χρόνο. Η καραντίνα ήταν καταλύτης και σ' αυτό το επίπεδο. Δεν ξέρω αν θα έχω την όρεξη και το χρόνο να συνεχίσω όταν επιστρέψει η όποια κανονικότητα αλλά το σίγουρο είναι ότι θα είναι πιο εύκολο να τροφοδοτώ που και που τη γωνιά αυτή του internet με υλικό που ήδη υπάρχει, χωρίς να χρειάζεται τόση δουλειά από μεριάς μου. 

Στο προκείμενο τώρα: η μουσική (είτε σαν καθημερινή ενασχόληση, είτε σαν δουλειά) ήταν ο βασικός λόγος που με έχει κρατήσει μακρυά από το stand-up, οπότε τι πιο ταιριαστό να επιστρέψω με κάτι σχετικό. Πίσω λοιπόν στο 2008 και τον αξιαγάπητο Bill Bailey που πάντα χρησιμοποιούσε τη μουσική στα σόου του αλλά εδώ καταφεύγει σε μια ολόκληρη ορχήστρα. Το αποτέλεσμα είναι ταυτόχρονα εκπαιδευτικό και διασκεδαστικό, μεγαλοπρεπές και ευχάριστο, ένας πραγματικά απίθανος οδηγός. 

p.s.1 Πολλά από τα βίντεο που αναζητούσατε όλο αυτόν τον καιρό είναι ξανά online στο Vimeo. Επίσης καλώς εχόντων των πραγμάτων, το blog θα μεταφερθεί σύντομα σε κάποια άλλη πλατφόρμα - δεκτές συμβουλές και βοήθεια ως προς αυτό...
p.s.2 Ευχαριστώ τον Βασίλη για τις μεταφραστικές του συμβουλές και τον Αλέξη που τα τελευταία χρόνια κάθε τόσο μου θύμιζε ότι αξίζει να ξανασχοληθώ με το blog αυτό.

 https://vimeo.com/406914709

Τρίτη 12 Απριλίου 2016

This machine kills racism

Η πολύμηνη σιωπή του blog σπάει με ένα ιδιαίτερο βίντεο: το compilation που προβλήθηκε στις αρχές Δεκέμβρη στο Παπουτσάδικο στο Χαϊδάρι και πριν ένα μήνα, στις 2 Μαρτίου, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αρχιτεκτονικής, με τίτλο "This machine kills racism".
Το compilation συγκεντρώνει κάτω από την γενική ταμπέλα του αντιρατσισμού μια σειρά από θέματα: από τη δουλεία και τον ρατσισμό εναντίον των μαύρων, μέχρι την ισλαμοφοβία και τους νεοναζί. Γι' αυτό το λόγο θυμόμαστε αρκετά βίντεο που έχουμε ξαναδεί όπως το γνωστό bit του Carlin για την εθνική υπερηφάνεια, το special του Stanhope για τους μετανάστες που γυρίστηκε στην Αγγλία, τις καταπληκτικές ιστορίες του Dave Chapelle και την παρουσίαση του Axis of evil, της ομάδας αμερικάνο-αράβων κωμικών μετά την 11η Σεπτέμβρη. Υπάρχουν εδώ όμως και κάποια καινούρια βίντεο όπως αυτά των νέων αγαπημένων μου πολιτικοποιημένων κωμικών, του Hari Kondabolu και του Aamer Rahman. Και κυρίως υπάρχει ένα μεγάλο απόσπασμα από το επεισόδιο του Comedy Vehicle του BBC όπου ο Stewart Lee ισοπεδώνει το ακροδεξιό UKIP και την αντι-μεταναστευτική του ρητορική. Αυτό το κομμάτι ήταν και το βασικό κίνητρο για να φτιάξω αυτό το compilation, αφού εκτός από εύστοχο και καλοφτιαγμένο, είναι και τραγικά επίκαιρο...

Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

George Carlin - Death

Επτά χρόνια (και κάτι ώρες) μετά το θάνατο του George Carlin, τον θυμόμαστε με μία παλιά του ρουτίνα για τον θάνατο από το 1978 (σε μετάφραση Alexander Paranoid)



(Η "αναστήλωση" του blog έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανέβηκαν ξανά σχεδόν όλα τα βίντεο. Εδώ είναι ο νέος λογαριασμός στο youtube)

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Special#23: Dave Chapelle - Killin' Them Softly

Πολύμηνη η αποχή του blog, τέτοια που ένας αναγνώστης σκέφτηκε να ρωτήσει μέσω mail αν ζω (και τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον του). Χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις και δικαιολογίες, σκέφτηκα να αρχίσω πάλι να ποστάρω κάποια πράγματα που σχεδίαζα έτσι κι αλλιώς και το καλύτερο κίνητρο μου το έδωσε το youtube που ως γνωστόν γαμιέται και γι'αυτό μου έσβησε για δεύτερη φορά το λογαριασμό με τα δεκάδες βίντεο και τους εκατοντάδες subscribers που έχασαν ένα από τα αγαπημένα τους κανάλια (συγκινητικό!). Σιγά σιγά το blog θα ξαναβρεί την κανονική του μορφή χάρη σε έναν εναλλακτικό λογαριασμό που είχα, περισσότερα βίντεο ανεβασμένα εδώ και περισσότερο vimeo.
Μέχρι τότε θα αρκεστούμε σε ένα από τα καλύτερα special που επιτέλους έχουμε την ευκαιρία να δούμε ολόκληρο χάρη (πάλι) στον Βαγγέλη που το ανέβασε στο κανάλι "stand-up comedy in greek". Έχουμε δει και παλιότερα εδώ κι εδώ δύο (σούπερ επίκαιρα) αποσπάσματα του συγκεκριμένου special όπου ο Dave Chapelle μιλάει για τη σχέση του με την αστυνομία, καθώς και την απολαυστική ιστορία αεροπειρατείας που διηγείται εδώ. Για το υπόλοιπο special, ο λόγος στον Βαγγέλη και στην περιγραφή που έχει ανεβάσει για το βίντεο: "Ο Dave Chappelle επιστρέφει στην γενέτειρα του,Ουάσιγκτον,και προσπαθεί να μας εξηγήσει μερικά θέματα που καίνε,όπως τις φυλετικές διαφορές μεταξύ λευκών και μαύρων,τον ρατσισμό που έχει την κακή του πλευρά όπως αυτός εκδηλώνεται απο την αστυνομική βία αλλά και την καλή του σε περιπτώσεις όπως μία αεροπειρατεία όπου ποτέ δέν υπάρχουν μαύροι όμηροι,και τις κακές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων,κάτι για το οποίο είναι υπέυθυνες οι γυναίκες αλλά και τα περιοδικά.
Ρίχνει μία προφητική ματιά στην πολιτική επικαιρότητα της εποχής,προσπαθώντας να εξηγήσει πόσο λάθος θα ήταν να εκλεγεί πρόεδρος ο Τζόρτζ Μπούς Τζούνιορ και φαντάζεται τον Λευκό Οίκο εάν τον διοικούσαν ένας μαύρος,ένας Μεξικανός και ένας Κουβανός.Ακόμα,στο καλύτερο μέρος αυτού του σπέσιαλ, κάνει και έναν απολογισμό της θητείας του Μπίλ Κλίντον που πιό πολύ θα τον θυμούνται για την Μόνικα Λεβίνσκι παρά για τις πολιτικές του θέσεις."

Το post είναι αφιερωμένο στην Τ. που αγαπάει Chapelle, ζει στην γενέτειρά του και πρέπει κάπως να περάσει το χρόνο της μέχρι να έρθει στα μέρη μας...

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Aamer Rahman - Freedom of speech

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με την πολύνεκρη επίθεση στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo και όσα ακολούθησαν έχουν προκαλέσει τη συνηθισμένη ακατάσχετη φλυαρία στα social media. Για τους περισσότερους το γεγονός έχει εκληφθεί σαν επίθεση στην ελευθερία του λόγου και την σάτιρα, πράγμα που είναι απλουστευτικό, παραπλανητικό και ύποπτο. Αν άρθρα σαν αυτό δεν είναι αρκετά πειστικά, και μόνο το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα καθάρματα του πλανήτη ηγήθηκαν της πορείας πένθους στο Παρίσι θα έπρεπε να προβληματίσει τους όψιμους υπερασπιστές της σάτιρας. Δεν είναι εδώ ο χώρος να πούμε περισσότερα για το ίδιο το θέμα, αλλά αναφορικά με την ελευθερία του λόγου, ο αυστραλιανός (μουσουλμάνος) κωμικός Aamer Rahman τα λέει μια χαρά και σ' αυτό το bit αλλά και στο twitter όπου λίγες ώρες μετά την επίθεση έγραψε το αυτονόητο: ότι σάτιρα είναι να προκαλείς την εξουσία και όχι να υποτιμάς τους καταπιεσμένους. Κάτι σχετικό είχαμε γράψει παλιότερα με αφορμή την υπόθεση του Γέροντα Παστίτσιου, παρουσιάζοντας το πιο αηδιαστικά βλάσφημο βίντεο που κυκλοφορεί εδώ μέσα:  Ειδικά για τους φιλελεύθερους υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης: συνηθίζουν να τη θυμούνται όταν κάποιοι "τριτοκοσμικοί" μουσουλμάνοι διαμαρτύρονται για τις προσβολές ενάντια στον προφήτη τους. Μοιάζουν με εκείνους τους λευκούς γαιοκτήμονες που διασκέδαζαν με τα minstrel shows και τη διακωμώδηση των μαύρων σκλάβων στην Αμερική του 19ου αιώνα. Γιατί κι ένας χαζός μπορεί να σκεφτεί ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν δοκιμάζεται σε βάρος των κάθε φορά "άλλων", αλλά όταν αφορά αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας. Δεν υπάρχει έτσι γενικά και αόριστα "ελευθερία της έκφρασης": η ελευθερία μιας μαλακισμένης αθλήτριας να γράφει κακόγουστα ρατσιστικά ανέκδοτα στο twitter, η ελευθερία ενός ακροδεξιού σκηνοθέτη να γυρίζει μια b-movie για τον Μωάμεθ στις ηπα και η ελευθερία ενός 27χρονου να κοροϊδεύει τον γέροντα παϊσιο στα Ψαχνά Ευβοίας δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Έχουν γίνει σε διαφορετικό πλαίσιο, κάτω από διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετική στόχευση και όποιος κάνει πως δεν το καταλαβαίνει, είναι τουλάχιστον ύποπτος.

(credits στην Karvou Naki που πόσταρε πρώτη το παρακάτω βίντεο στο fb)

Όποιος θέλει να μάθει λίγο περισσότερα για την ιστορία του Charlie Hebdo και για τον τρόπο που ασκούσε την "ελευθερία της έκφρασης" τα τελευταία χρόνια, μπορεί να διαβάσει το πολύ ενδιαφέρον ιστορικό του περιοδικού στο (αδελφό site) sangay.gr.