Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Review #1: Stewart Lee @ London

Με χαρά και περηφάνεια εγκαινιάζουμε τη "στήλη" των reviews με το κείμενο ενός κωμικού που σύμφωνα με πληροφορίες από το μέλλον είναι ό,τι πιο κοντινό στον Stewart Lee εμφανίστηκε στο ελληνικό σταντ-απ. Ο Στέφανος Γιδάρης πήγε στο Λονδίνο, είδε live τον Stew στην παράσταση "Much a-stew about nothing" και μας κάνει την τιμή να μοιραστεί τις σκέψεις του και τις εντυπώσεις του:

" Όταν ψάχνεις τρόπο να φτάσεις στο Χόστελ σου , Παρασκευή μεσάνυχτα στο Λονδίνο με κίνδυνο να την βγάλεις σε κανένα παγκάκι, εύχεσαι τουλάχιστον να αξίζει ο κόπος του ταξιδιού σου…βέβαια στην περίπτωση που έχεις κάνει το ταξίδι για να δεις τον Stewart Lee, η ευχή σου αυτή μέσα στο βρώμικο Λονδρέζικο λεωφορείο, είναι περισσότερο ένας τρόπος να κάνεις τον χρόνο να περάσει παρά οποιαδήποτε ύπαρξη αμφιβολίας…το ακούσατε το όνομα έτσι; Stewart Lee. Ίσως αν ανήκεις στο ελληνικό κοινό ( ή ακόμα και στο παγκόσμιο..λες και όποιος ανήκει στο ελληνικό δεν ανήκει την ίδια στιγμή και στο παγκόσμιο), το όνομα Stewart Lee να μην είναι το πρώτο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό όταν σε ρωτάνε τι ξέρεις για το stand up…Aν ισχύει κάτι τέτοιο την επόμενη φορά που θα σε ξαναρωτήσει κάποιος, μην απαντήσεις, άσε αυτόν που σε ρώτησε μόνο του και τρέξε στο σπίτι σου, κλείσου σε ένα δωμάτιο, άδειασε το μυαλό σου από ότι ξέρει για οτιδήποτε και για τις επόμενες μέρες κατανάλωσε όσο περισσότερο Stewart Lee μπορείς.. στην αρχή ίσως ο οργανισμός σου να αντιδράσει, κάνοντας σε να ψάξεις κάτι πιο ελαφρύ για να γελάσεις, αλλά προσπάθησε να αντέξεις, αν παρόλα αυτά ο εθισμός σου για αγνό observational comedy με θέματα κάλτσες και πλυντήρια συνεχίζει να υπάρχει εμποδίζοντας σε να εκτεθείς σε κάτι διαφορετικό..όλα καλά..τι να κάνουμε, εθισμός είναι..αλλά αναρωτιέμαι γιατί δεν ξεκινάς, για χάρη μου και έναν άλλο εθισμό, αυτόν του αυτοτραυματισμού!! Πολύς κόσμος το έχει..
     Τώρα πίσω στα δικά μας και αφού έχουμε αποκλείσει ήδη μια μερίδα ανθρώπων από το να συνεχίσει να διαβάζει το άρθρο, να πούμε ότι η παράσταση που παρακολούθησα στις 11-1 ήταν sold out, όπως και οι υπόλοιπες της εβδομάδας που ακολουθούσε, με την οποία και έκλειναν οι παραστάσεις στο Λονδίνο. Δεν θα σας πω ότι το να δω από κοντά τον Stew σε όλες τις διαστάσεις και όχι απλά στις δύο της οθόνης του υπολογιστή μου, ήταν ένα όνειρο που γυρνούσε στο μυαλό μου χρόνια τώρα, όχι δεν..είναι από αυτά που κρατάω μόνο για εμένα..Το Leicester square theatre πρέπει να χωράει περίπου 200 άτομα, τα οποία για να εισέλθουν στο χώρο πρέπει ένα ένα να κατέβουν περίπου 10 με 12 σκαλιά, δεν τα μέτρησα κιόλας, φτάνοντας σε μια αίθουσα με κατακόκκινα καθίσματα και ομολογουμένως ευρύχωρη σκηνή. Οι ενέργειες που πρέπει να κάνεις σε μια τέτοια βραδιά είναι, αφού ψιλοεντοπίσεις το κάθισμα σου, να πάρεις μια μισόλιτρη ALE  μπύρα από ένα από τα δύο μπαρ που διαθέτει και να αναμειχτείς με τον κόσμο του λεγόμενου σοφιστικέ Λονδίνου..ακριβώς με αυτή την σειρά που μόλις σας περιέγραψα…Η εισαγωγική μουσική σε κάθε σόου του, όπως μας έχει εξηγήσει ο Stew σε βιβλία του που μας μιλάει για το stand up του, παίζει σημαντικό ρόλο και δίνει το mood της βραδιάς.. Φέτος είχε επιλέξει τα blues του Μισισιπή να ανοίγουν και να κλείνουν το σόου δίνοντας μας την διαβεβαίωση ότι δεν θα απέφευγε έναν αυτοκριτικό με δόσεις αυτο- λύπησης απολογισμό, της καριέρας του και της ζωής του γενικά.. Ναι θα μας έδινε το προφίλ ενός αποτυχημένου, ίσως μόνο από την στρεβλή οπτική μιας κοινωνίας η οποία μετράει την επιτυχία μας καθαρά με βάση τα νούμερα και την αναγνωρισιμότητα …ναι, άτιμη κοινωνία και για τον κόσμο των κωμικών..
    Το πρώτο μισάωρο μας απείλησε με την ιδέα ότι θα μιλήσει αποκλειστικά για σκύλους και φτωχούς..πράγμα το οποίο και έκανε σατιρίζοντας ταυτόχρονα τα φτηνά θέματα διάφορων stand up κωμικών (αγαπημένο του θέμα) αλλά ταυτόχρονα εφαρμόζοντας τις αναλογίες ενός τέτοιου αστείου σε ένα βαρύτερο και όντως πιο φλέγον ζήτημα όπως είναι οι άστεγοι στο Λονδίνο και η αντιμετώπιση τους από τους συμπολίτες του.. Είναι αυτή του η ικανότητα του Stew να σε  κάνει να γελάς ταυτόχρονα με παραπάνω από μία σκέψη στο μυαλό σου, κάνοντας έτσι την κωμωδία πολύ-επίπεδη και ταυτόχρονα αυτό-κριτική.. Με τι γελάς εσύ πίνοντας το ποτό σου άραγε; Δεν καθορίζεις και εσύ με τις επιλογές σου το επίπεδο και την θεματολογία με τα οποία η τέχνη και η κωμωδία γενικότερα πρέπει να ασχοληθεί; Ω! χαλάρωσε λίγο Στέφανε, το stand up δεν είναι τέχνη..(ακούγονται με ηχώ οι φωνές των φαν των αστείων για βρώμικες κάλτσες, μέσα από τον κάδο του πλυντηρίου).
    Στο δεύτερο μέρος που διήρκεσε περισσότερο από το προηγούμενο, για όποιον δεν έκλεισε το site και συνεχίζει να διαβάζει το άρθρο, γίναμε όλοι στην αίθουσα μέρος ενός κωμικό-σουρεαλιστικού ταξιδιού στα βάθη της ιστορίας με αφορμή τα ρατσιστικά σχόλια του Boris Johnson, Δημάρχου του Λονδίνου για του Βούλγαρους μετανάστες. Η τέχνη του Stew ήταν να σε κάνει να νιώσεις, αφού σκούπιζες τα δάκρυα από τα γέλια που χες στα μάτια σου, πόσο αβάσιμες και παράλογες μπορούν να ακουστούν οποιεσδήποτε ρατσιστικές δηλώσεις – συμβουλές από όπου και αν προέρχονται …Μόνο αν αφήναμε λίγο τον φόβο και υπό το σωστό πρίσμα θα βλέπαμε πόσο κωμικό-τραγικές είναι στην ουσία τους.. Κάποιοι μας βοηθάνε σε αυτήν την αναγνώριση. Δεν μου φαίνεται άσχημος στόχος για έναν νέο κωμικό, εκτός βέβαια και να είσαι νέος κωμικός που σκοπεύει να γεμίζει πρώην σκυλάδικα με 15χρόνα οπλίζοντας την ψηφιακή σου για φωτογραφίες με το κοινό σε χιπ χοπ παραλήρημα ..εκεί τα λεφτά είναι άλλα. Για τον Stewart Lee αυτό ήταν πάντα που σιχαινόταν στο  stand up της εποχής του. Και αν είναι κάτι που δεν μπορεί κανένας να του αρνηθεί είναι ότι έγινε γνωστός και στον βαθμό που τον καλύπτει επιτυχημένος, χωρίς να συμβιβαστεί όσον αφορά την θεματολογία και την φόρμα που ήθελε να ακολουθήσει στο stand up του ώστε πλέον να θεωρείται ως ο απόλυτος comedians comedian.
     Προσωπικά αυτό που θα θυμάμαι ιδιαίτερα απο τον Stewart Lee είναι η μετριοφροσύνη και η αμηχανία που ένιωσε όταν του είπα πως  ήρθα απο την Ελλάδα για να τον δώ και πως ο ίδιος ήταν η αιτία να ξεκινήσω και εγώ το  stand up .Πρακτικό αποτέλεσμα απο αυτήν μου την εξομολόγηση , ήταν να μου χαρίσει δύο βιβλία του και ενα DVD  με αφιέρωση ΄΄Good Luck Stefanos''. Για έναν άνθρωπο που έχει αρκετές αποτυχίες μέχρι να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα σαν κωμικός μάλλον η ευχή "Good Luck'' είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου ευχηθεί.Μπορεί να το έγραφε και ειρωνικά . Γιατί με τον Stew , τον μάστορα της ειρωνίας , δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος."

Και για να μη σας αφήσουμε χωρίς βίντεο, τι πιο ταιριαστό από την προσπάθεια του Stewart Lee να κάνει μια παρωδία του observational comedy στο παλιότερο special "41st best stand-up comedian" (βίντεο που επίσης μου πρότεινε ο Στέφανος).

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Αφιέρωμα στο ελληνικό σταντ-απ #4: Κατερίνα Βρανά

Info
Η Κατερίνα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα.
Πήγε στην Αγγλία για σπουδές και τα τελευταία 10 χρόνια ζει και κάνει καριέρα ως κωμικός εκεί.
Έχει παρουσία σε τηλεοπτικές σειρές στην Ελλάδα, θεατρικές παραγωγές στο Λονδίνο, στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου (2004 – 2010) και σε ταινίες μικρού μήκους σε Ελλάδα και Αγγλία.
Την κέρδισε ο αυτοσχεδιασμός (όπου συνεργάστηκε με τις ομάδες Improvsters και Improvedy) και τα σκετσάκια κωμωδίας (με το έργο Dystopia, και ως ιδρυτικό μέλος των ομάδων Big Frizz και Blind Design) κι έχει συνεργαστεί με τους Αγγλικούς τηλεοπτικούς σταθμούς BBC και Channel 4.
Το 2009 έφτασε στον τελικό του διαγωνισμού stand-up “Funny Women Awards” που έγινε στο Comedy Store του Λονδίνου.
Εμφανίζεται καθημερινά σε παραστάσεις stand-up comedy στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις της Αγγλίας και τρέχει δύο βραδιές stand-up την εβδομάδα στο κεντρικό Λονδίνο, Rudy's Comedy Night και Angel Comedy.
Τον Νοέμβριο του 2011 ήταν στο Λος Άντζελες για εμφανίσεις και αμέσως μετά παρουσίασε το πρώτο ελληνικό σόλο σόου της στην Αθήνα, το "Μαραζώνω στην Ξενιτιά", για 3 μόνο παραστάσεις. Λόγω επιτυχίας, το σόου αυτό ξανανέβηκε τον Μάρτιο του 2012 στην Αθήνα και από τον Μάιο του 2012 παιζόταν μιά φορά τον μήνα στο Λονδίνο μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Τον Φεβρουάριο του 2012 ξεκίνησε μαζί με τον Λάμπρο Φισφή την πρώτη βραδιά open mic στην Ελλάδα, το "5 Λεπτά ΔΟΞΑΣ"
Τον Μάιο του 2012 η Κατερίνα παρουσίασε κομμάτι του σόου της στο TEDx Thessaloniki, εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή του BBC να μιλήσει για την Ελληνική κρίση και σε ραδιοφωνικές εκπομπές του BBC και του ΒΒC World.
Από τις αρχές του 2013 παρουσιάζει το πρώτο της σόλο σόου στα Αγγλικά "Feta with the Queen" σε Λονδίνο και Αθήνα, και στα Φεστιβάλ Μελβούρνης, Μπράϊτον και Εδιμβούργου 2013 όπου έκανε sell out και απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Τώρα προετοιμάζεται να το πάει στο Φεστιβάλ Αδελαϊδας 2014 ενώ συγχρόνως ετοιμάζει το καινούριο της σόου.

Q&A
Πώς σκέφτηκες να ασχοληθείς με το stand-up; Πώς και πότε ξεκίνησες να κάνεις;
Το stand-up μου άρεσε από πολύ παλιά αλλά το άρχισα σοβαρά και συστηματικά στο Λονδίνο, αρχές του 2009. Μέχρι τότε έκανα παραστάσεις με ομάδες improv (κωμικό αυτοσχεδιασμό - καλύτερο παράδειγμα στην Ελλάδα είναι το Κάψε το Σενάριο του Λάμπρου) και με comedy sketch shows όπου είχα ιδρύσει μια ομάδα και παρουσιάζαμε παραστάσεις με σκετσάκια. Από κει, το stand-up ήρθε και λίγο ως φυσική εξέλιξη. Είναι φοβερά τρομακτικό και συγχρόνως απελευθερωτικό να είσαι μόνη σου και να έχεις τον πλήρη έλεγχο από κει που δούλευες σε ομάδα.

Από πού αντλείς το υλικό σου και ποιους τρόπους χρησιμοποιείς για να γράφεις τα κείμενά σου;
Τα κείμενά μου είναι συνδυασμός παρατήρησης της καθημερινότητας και προσωπικές απόψεις επί διαφόρων θεμάτων. Από το 2011 ασχολούμαι με τις εμπειρίες μου ως Ελληνίδα στο εξωτερικό το οποίο έχει εξελιχθεί σε κάτι σαν ανάλυση του πώς βλέπουμε κι αντιμετωπίζουμε τα εθνικά κλισέ, τα στερεότυπα και τα "πολιτισμικά σοκ".
Τώρα, το θέμα γραφής είναι λίγο αλλού για μένα. Κάνω σημειώσεις εδώ κι εκεί από ατάκες, ιδέες και παρατηρήσεις και μετά τις αφήνω λιγάκι να "μεστώσουν". Σιγά σιγά, εκεί που ασχολούμαι με κάτι άλλο, μου σκάνε πιο ολοκληρωμένες και με λίγο περισσότερο ζουμί κι εκεί είναι που αρχίζω να τις δοκιμάζω live σε open mic nights. Προσπαθώ να τα ηχογραφώ αυτά για να δω πώς πήγε και να κρατήσω τα σημεία που νομίζω ότι δουλεύουν. Προσπαθώ να μην γράψω τίποτα σε χαρτί τις πρώτες 9-10 φορές γιατί σε μένα έχω παρατηρήσει ότι αυτό "παγώνει" την ανάπτυξη του κειμένου. Και ποτέ δεν σταματάω να δουλεύω κείμενα, όσο παλιά κι αν είναι. Βέβαια στην Ελλάδα είναι λίγο διαφορετικά γιατί δεν έχεις την ευχέρεια να δοκιμάζεις υλικό κάθε μέρα και μάλιστα και δύο παραστάσεις σ'ένα βράδυ που μπορείς να κάνεις στο Λονδίνο, οπότε το ελληνικό μου κείμενο είναι μακράν πιο υπανάπυκτο απ'το αγγλικό.


Από ποιους (ξένους) κωμικούς έχεις επηρεαστεί ή ποιοι σου αρέσουν;
Οι μεγάλες μου επιρροές είναι το Muppet Show, οι Monty Python κι ο Eddie Izzard. Πρώτο αγαπημένο stand-up ήταν το Delirious του Eddie Murphy και νομίζω κάπου μέσα μου υπάρχει μια προβληματισμένη μίξη Βουγιουκλάκη-Βλαχοπούλου-Βασιλειάδου από τα παιδικά μου χρόνια.
Από τότε που άρχισα stand-up φουλ, έχω τεράστιο σεβασμό και θαυμασμό για τους Mitch Hedberg, George Carlin, Wanda Sykes, Maria Bamford, Dylan Moran και Louis CK.
Είναι κι άλλοι πάρα πολλοί που μ'αρέσουν και απ΄τους οποίους δεν σταματάς να μαθαίνεις όπως Chris Rock, Jerry Seinfeld, Αγγλίδες Sarah Millican, Jo Brand και Victoria Wood, Άγγλος Ian Stone και Ιρλανδός Dara O'Briain, καλά άμα αρχίσω δεν θα τελειώσω. Αλλά βρίσκω ότι τα περισσότερα τα μαθαίνεις από τις live παραστάσεις και τους "συναδέλφους" σου. Ας πούμε, βλέποντας και παρατηρώντας Δημόπουλο, Χατζηπαύλου και Φισφή, έμαθα πώς να χειρίζομαι λίγο καλύτερα το stand-up στα ελληνικά που το δικό μου ήταν ένα κωλομπουρδέλο στην αρχή.

Ποια η γνώμη σου για την ελληνική σκηνή stand-up comedy και την εξέλιξή της;
Νομίζω ότι η ελληνική σκηνή αυτή την στιγμή περνάει μιά φάση αναγέννησης κι ανάπτυξης. Αυτό είναι πολύ καλό αλλά όμως πάει πιο γρήγορα απ'ότι μπορεί να πάει το γενικότερο κοινό. Αυτό έχει δημιουργήσει τα εξής αρνητικά φαινόμενα:
1. πολλοί καινούριοι κωμικοί κάνουν υλικό που απευθύνεται σε φοβερά ειδικευμένο κοινό το οποίο απομονώνει πολλούς που είναι "αρχάριοι" θεατές stand-up
2. μία φάση όπου όποιος να'ναι ανεβάζει κάτι χιουμοριστικό και το αποκαλεί "stand-up"
3. οπότε υπάρχει μια σύγχυση στο γενικό κοινό για το τί ακριβώς σημαίνει stand-up
Τα θετικά είναι ότι
1. βλέπεις ότι υπάρχει δίψα για κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό, από θεατές και ιδίως νεώτερους
2. οι νεώτεροι κωμικοί που βγαίνουν τώρα και οι αντίστοιχοι θεατές έχουν περισσότερες ευκαιρίες να δούνε επαγγελματίες μέσω YouTube και γνωρίζουν περισσότερα για το είδος
4. λόγω καταστάσεων και timing είναι πολύ προσοδοφόρο έδαφος για να πιάσει γερά το stand-up στην Ελλάδα και να έχει μια πολύ πιό ευρεία απήχηση
Υπάρχει τρελό potential για ανάπτυξη και ελπίζω σιγά σιγά ν'αρχίσει να ξεχωρίζει το αυθεντικό stand-up απ'τις διάφορες παραστάσεις που αυτοαποκαλούνται stand-up και είναι ξερω γω μουσική επιθεώρηση με κουκλοθέατρο και περούκες. Αλλα είναι όλοι όρθιοι.
Επίσης να πω ότι επειδή είμαστε ακόμα λίγοι οι Έλληνες κωμικοί και το αφοσιωμένο σε stand-up κοινό, ψιλογνωριζόμαστε και είναι ακόμα λίγο σαν ατμόσφαιρα πάρτυ όταν βρισκόμαστε όλοι με όλους σε παραστάσεις.

Video
Ένα απόσπασμα από την παράσταση "Μαραζώνω στην ξενιτιά"  που έχει γίνει σχεδόν viral (χωρίς καν να είναι το καλύτερο της bit). Σε παλιότερο ποστ του blog μπορείτε να δείτε υποτιτλισμένο βίντεο από παράσταση της Κατερίνας στα αγγλικά.

Live
Αυτή τη Δευτέρα η Κατερίνα θα παίξει στην πρώτη Ladies stand up comedy night με τη Χρύσα Κατσαρίνη, τη Λίλα Σταμπούλογλου και παρουσιαστή τον Γιώργο Χατζηπαύλου.
Για επόμενα σόου, πληροφορίες εδώ.

Links
Το (πολύ οργανωμένο) site της Κατερίνας
Facebook Twitter Youtube
Συνέντευξη 1 Συνέντευξη 2 Συνέντευξη 3

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Αφιέρωμα στο ελληνικό σταντ-απ #3: Λάμπρος Φισφής

Info
Ο Λάμπρος ξεκίνησε να ασχολείται με το στάντ απ κόμεντι πριν από 5 χρόνια όταν βρέθηκε χωρίς δουλειά στην Άμστερνταμ. Γρήγορα ξεχώρησε και έγινε μέλος της ομάδας του Comedy Café Amsterdam και του ʻNight Of Comedyʼ κάνοντας παραστάσεις σε κλάμπ και θέατρα σε όλη την Ολλανδία. Το 2008 κέρδισε εκεί τον διαγωνισμό "Comedy Battle" και το 2009 το "Sonnema Comedy Award". Έχει κάνει επίσης παραστάσεις στη Γερμανία (Βερολίνο, Κολονία) , στη Γαλλία (Μιμιζάν, Παρίσι) , στην Αγγλία (Λονδίνο, Μάντσεστερ) και στη Σκωτία (Φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου).
Είναι ιδρυτικό μέλος των ομάδων improv "8kick" και "The dog ate my scenework". Τα τελευταία δύο χρόνια έχει συμμετάσχει σε δεκάδες παραστάσεις stand-up στην Ελλάδα και όλη την περασμένη σεζόν παρουσίαζε τις βραδιές Lambros Fisfis & Friends στο Mike's Irish Bar. Έχει οργανώσει επίσης (μαζί με την Κατερίνα Βρανά) τα πρώτα open mic με τίτλο "5 λεπτά δόξας".
Για δύο σεζόν παρουσίαζε, έγραφε και σκηνοθετούσε τη σατιρική εκπομπή "Κάψε το Σενάριο" στο mega ενώ είναι και ο συγγραφέας της σειράς "Η γενιά των 592 ευρώ".

Q&A
Πώς σκέφτηκες να ασχοληθείς με το stand-up;
Πάντα μου άρεσε η κωμωδία. Από μικρός έγραφα και έπαιζα. Κάποια στιγμή νοίκιασα από το βίντεο κλάμπ μια κασέτα (wtf) του Εddie Merphy με την παράσταση Raw. Η παράσταση αυτή ήταν μια αποκάλυψη για εμένα. Θυμάμαι να γελάω όσο δεν είχα γελάσει με τίποτα ως τότε. Και να σκέφτομαι ότι ο κωμικός το καταφέρνει αυτό με μόνο ένα μικρόφωνο...και ένα πέτσινο κουστούμι! Από εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι αυτή είναι η κωμωδία που θέλω να κάνω.

Πώς και πότε ξεκίνησες να κάνεις;
Συνεχίζοντας από την προηγούμενη ερώτηση θα πω ότι από την στιγμή που το αποφάσισα μέχρι τη στιγμή που το έκανα πέρασε πολύ καιρός. Έγραφα πάρα πολύ αλλά δεν ανέβαινα στην σκηνή. Και η αλήθεια είναι ότι το στάντ απ ξεκινάει όταν ανέβεις στη σκηνή. Επίσημα λοιπόν ξεκίνησα το 2009 όταν βρέθηκα χωρίς δουλειά στο Άμστερνταμ. Αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να κάνω το λεγόμενο leap of faith και να το προσπαθήσω. Η πρώτη μου παράσταση πήγε πάρα πολύ καλά! Τα επόμενα 2 χρόνια όχι και τόσο. Αλλά είχα αποφασίσει ότι θα το παλέψω μέχρι να γίνω καλός.

Από πού αντλείς το υλικό σου και ποιους τρόπους χρησιμοποιείς για να γράφεις τα κείμενά σου;
Αντλώ το υλικό μου από την καθημερινότητα. Παρατηρώ και σημειώνω πράγματα που γίνονται γύρω μου και πράγματα που κάνω εγώ. Κάνω το λεγόμενο observational comedy. Ψάχνω και βρίσκω λεπτομέρειες στα πράγματα που όλοι ξέρουμε και τις αναδεικνύω. Συνεπώς για το γράψιμο αρχικά είμαι πάντα on alert για να βρω υλικό από τα πάντα και να τα σημειώσω. Κυκλοφορώ με ένα σημειωματάριο συνεχώς. Τις πιο πολλές φορές που λέω πάω τουαλέτα είναι για να γράψω μια ιδέα. Αφού βρω την ιδέα θα κάτσω και θα κάνω το λεγόμενο rant. Ένα πολύ γρήγορο μονόλογο brainstorming που κρατάει συνήθως 20 λεπτά πάνω σε ένα θέμα. Εκεί γεννιούνται και πολλές ιδέες που δεν περίμενα. Μετά παίρνω αυτό το υλικό και το δουλεύω στο χαρτί κόβοντας και ράβοντας έτσι ώστε να το φτάσω στα απολύτως απαραίτητα. Έπειτα το δοκιμάζω μπροστά σε κοινό και βλέπω τι από αυτά που έχω γράψει δουλεύει και τι όχι. Ένα κείμενο μπορεί να μου πάρει και 5 μήνες μέχρι να φτάσει στην τελική του μορφή.

Από ποιους (ξένους) κωμικούς έχεις επηρεαστεί ή ποιοι σου αρέσουν;
Μου αρέσει να βλέπω πολύ stand up comedy. Βλέπω σχεδόν τα πάντα και από όλους μαθαίνω κάτι. Επιρροές θα έλεγα ότι έχω τον Jerry Seinfeld γιατί λατρεύω την συντομία στο κείμενό του, τον George Carlin για την χρήση και λατρεία του με την γλώσσα, τον Mitch Hedberg για την φαντασία του, τον Eddie Izzard για την θεατρικότητα του και τον Woody Alen για τον αυτοσαρκασμό του.

Ποια η γνώμη σου για την ελληνική σκηνή stand-up comedy και την εξέλιξή της;
Η ελληνική σκηνή είναι σε ένα πολύ καλό σημείο. Θα έλεγα ότι είναι μια περίοδος αναγέννησης. Όλο και πιο πολύς κόσμος δοκιμάζει το στάντ απ είτε σαν κωμικός είτε σαν κοινό. Αν συνεχίσουμε έτσι πιστεύω ότι σε 5 χρόνια θα έχουμε μια σκηνή stand up comedy με ποικιλία και επιλογές. Το μόνο που με αγχώνει είναι ότι η Ελλάδα έχει πάντα μια τάση να καταστρέφει τα πάντα. Το stand up είναι κάτι πολύ αξιοκρατικό. Δεν έχει να κάνει με εμφάνιση και κονέ. Ή είσαι αστείος ή δεν είσαι. Δυστυχώς ήδη στην Ελλάδα βλέπουμε μια τάση να το κάνουμε μη αξιοκρατικό. Να έχουμε δηλαδή γεμάτες παραστάσεις με άτομα που δεν είναι αστεία.

Video
Το παρακάτω βιντεάκι περιέχει δύο αποσπάσματα από την πρώτη σεζόν του Κάψε το Σενάριο και το section με τίτλο "Οι περιπέτειες του Λάμπρου", το ένα με τίτλο "ταξί και λεωφορεία" και το άλλο "γυμναστήριο και αγάλματα"

Live
Ο Λάμπρος Φισφής εμφανίζεται (για πρώτη φορά μόνος του) κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο θέατρο Άβατον στο Γκάζι με την παράσταση "Να ένας σοφός".

Links
Trailer για την παράσταση "Να ένας σοφός"
Παλιότερη αναφορά του blog στο Λάμπρο με ένα ακόμα βίντεο από το Κάψε το Σενάριο
Ο Λάμπρος στο facebook και στο twitter.
Συνέντευξη


Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Αφιέρωμα στο ελληνικό σταντ-απ #2: Δημήτρης Δημόπουλος

Info
Ο Δημήτρης Δημόπουλος ξεκίνησε στην κωμωδία ως σταντ-απ κωμικός το 1996 ως μέλος της ομάδας «Νύχτες Κωμωδίας». Από το 2009 έγραψε και παρουσίασε δύο σόλο παραστάσεις ("Αντί διδακτορικού" και "Υπερπαραγωγή") καθώς και συμμετείχε σε ομαδικές παραστάσεις σταντ-απ σε όλη την Ελλάδα.
Ως ηθοποιός και τραγουδιστής έχει συνεργαστεί με την Εθνική Λυρική Σκηνή, την εταιρεία μουσικού θεάτρου Οι Όπερες των Ζητιάνων, στο ελεύθερο θέατρο και τη μεταγλώττιση.
Πέραν του σταντ-απ, έχει γράψει το λιμπρέτο για τις όπερες «ΑirRossini» και «Yasou Aida!» για το οποίο βραβεύτηκε με το Έπαινο «Κάρολος Κουν» 2012 Δραματουργίας Ελληνικού Έργου από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.
Έγραψε και σκηνοθέτησε το μιούζικαλ «Δε Λουκ» και τα μουσικοθεατρικά δρώμενα «Νυχτερινά Τραγούδια» και «Das Schubert Diploma».
Ως μεταφραστής έχει εργαστεί στον υποτιτλισμό, τη μεταγλώττιση και το θέατρο.
Την περίοδο 2013-2014 θα συνεχίσει τη συνεργασία του με το Φεστιβάλ Κωμωδίας Ξάνθης ως καλλιτεχνικός σύμβουλος, με τη Neuköllner Oper στο Βερολίνο για την επανάληψη της όπερας «AirRossini» και την Εθνική Λυρική Σκηνή που του ανέθεσε την απόδοση στα ελληνικά της οπερέτας «Η Νυχτερίδα».
Γνωρίζει γερμανικά, αγγλικά, ισπανικά και ρώσικα, είναι πτυχιούχος υποκριτικής (Ανωτέρα δραματική σχολή Ίασμος), πτυχιούχος Τμήματος Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΤΕΙ Αθηνών) και απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών.
Q&A
Πώς σκέφτηκες να ασχοληθείς με το stand-up; Πώς και πότε ξεκίνησες να κάνεις;
Δεν το σκέφτηκα, το έκανα. Ήταν το καλοκαίρι του 1995, όταν δούλευα ως συνοδός κλινοθεσίου στους γερμανικούς σιδηροδρόμου που σκέφτηκα πως «αν δω και φέτος πως γίνεται ακρόαση για αυτές τις «Νύχτες Κωμωδίας» που διάβαζα πέρσι στις εφημερίδες, θα πάω!». Χωρίς να ξέρω τι είναι, χωρίς να το έχω δει, ήταν απλώς η μόνη ακρόαση που είχα διαβάσει ποτέ πως γινόταν και έπρεπε κάπως να εκφράσω την ανάγκη μου να είμαι σε μια σκηνή που είχα καταπιέσει όσο ήμουν έφηβος. Η ανακοίνωση για την ακρόαση δημοσιεύτηκε, πήγα, προσπαθώ να μη θυμάμαι τις βλακείες που έκανα, αλλά για κάποιο λόγο η Λουκία Ρικάκη με ενέταξε στην ομάδα που στηνόταν για την πρώτη χρονιά που οι «Νύχτες Κωμωδίας» αποκτούσαν την πρώτη τους μόνιμη στέγη στα Εξάρχεια, στη Θεμιστοκλέους 104. Την πρώτη μου παράσταση την έκανα το 1996 και πρέπει να έπαιξα 2 ή 3 φορές εκείνη τη χρονιά. Πήγαινα όμως συχνά και έβλεπα παραστάσεις, ήταν η μόνη μου ευκαιρία να δω κάτι χωρίς να το πληρώνω. Έμαθα το σταντ-απ πάνω στη σκηνή, εις βάρος του έρμου του κοινού που έπρεπε να με ανεχτεί ανάμεσα σε τόσους κωμικούς που ήταν τότε πολύ καλύτεροι από ό,τι θα φανταζόμουν ποτέ πως θα γίνω.

Από πού αντλείς το υλικό σου και ποιους τρόπους χρησιμοποιείς για να γράφεις τα κείμενά σου;
 Στην αρχή το υλικό μου προέκυπτε σε μεγάλο βαθμό από τη θεματολογία που θα είχε η βραδιά που θα συμμετείχα στις «Νύχτες Κωμωδίας» και ο κύριος γνώμονας μου ήταν «να αρέσει, να γελάσουν». Και να μη συμπίπτουν τα κείμενά μου με τα κείμενα των άλλων, κάτι πολύ δύσκολο, μιας και όλοι ήμασταν άπειροι συγγραφικά και οι κοινοτοπίες έδιναν και έπαιρναν. Δεν είχα πρόσβαση στη βιβλιογραφία ή τη βιντεογραφία που είχα αργότερα, οπότε ο τρόπος ήταν ένα μπάχαλο! Εμπειρικά ανακάλυπτα τους κανόνες της κωμωδίας στη συγγραφή και την παρουσίαση. Η πρώτη συνειδητή συγγραφική απόφασή μου ήταν το καλοκαίρι του 2004, όταν γνώριζα πως το «100% Κωμωδία», η εκπομπή με μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις από τις «Νύχτες Κωμωδίας» που παρουσιαζόταν στο Star, θα συνεχιζόταν και την επόμενη σεζόν. Τότε αποφάσισα να γράψω τα κείμενά μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αφήνω περιθώρια λογοκρισίας από το κανάλι, ώστε να έχω εγώ τον πλήρη έλεγχο του κειμένου μου. Όταν πάλι το 2008 αποφάσισα να συγκεντρώσω το υλικό που είχα ως τότε και να κάνω ένα μονόλογο, αποφάσισα να μη συμπεριλάβω καθόλου θέματα σχέσεων και σεξ. Ο μονόλογος που προέκυψε, το «Αντί Διδακτορικού», ήταν ένα μάθημα περισσότερο διαχείρισης υλικού, παρά συγγραφής, αφού βασιζόταν σε υλικό που είχε διαμορφωθεί εμπειρικά. Είχα αρχίσει πια να διαβάζω για τους τρόπους γραφής και να βλέπω περισσότερο σταντ-απ, οπότε πια είχα αποκτήσει μια τεχνογνωσία που εφάρμοσα στον επόμενο μονόλογό μου, την «Υπερπαραγωγή». Πλέον το υλικό μου το αντλώ από τα ερεθίσματα που με ενεργοποιούν για να μιλήσω για θέματα που με απασχολούν προσωπικά, από τα πιο αστεία μέχρι και τα πιο σοβαρά. Η αυτοπεποίθηση που απέκτησα με τα χρόνια, μου επιτρέπει πια να μπορώ να ξεπεράσω αστεία του τύπου «έχετε παρατηρήσει πώς...» και να γράφω για αυτά που θέλω εγώ να εκφράσω. Πάντα γυρνώντας στο αρχικό «να αρέσει, να γελάσουν», όχι όμως πια ως φοβία απόρριψης και ανάγκη αναγνώρισης, αλλά ως ουσιαστικό πρίσμα του μέσου της κωμωδίας.

Από ποιους (ξένους) κωμικούς έχεις επηρεαστεί ή ποιοι σου αρέσουν;
 Τζορτζ Κάρλιν. Όταν κάθισα και είδα όλες τις μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις του στη σειρά, αισθάνθηκα μια τεράστια επιβεβαίωση πως δεν είναι ανάγκη να είναι όλα μου τα αστεία για «κλανιές-πούτσους-μουνιά»! Δεν είμαι από τους φανατικούς που θυμούνται σε ποιο σπέσιαλ είπε τι, όμως η συνολική εντύπωση που αποκόμισα της εξέλιξης που μπορεί να έχει ένας κωμικός ήταν απελευθερωτική. Ποιοι κωμικοί μου αρέσουν; Καταλήγω στο πως μου αρέσουν οι κωμικοί που παίρνουν ρίσκα, όπως ο Στιούαρτ Λι. Το μεγαλύτερο μάθημα κωμωδίας όμως το πήρα από ένα σωρό άγνωστους κωμικούς που είδα σε παραστάσεις στο Λονδίνο, που έβλεπα τι σημαίνει να αποτυχγάνεις και να συνεχίζεις. Οι μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις που βλέπουμε όλοι, είναι η συστημική επιβράβευση ενός κωμικού που κόπιασε πολύ. Το πραγματικό σταντ-απ είναι μόνο στη σκηνή και μόνο εκεί με συναρπάζει!

Ποια η γνώμη σου για την ελληνική σκηνή stand-up comedy και την εξέλιξή της;
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως ΥΠΑΡΧΕΙ ελληνική σκηνή σταντ-απ. Όταν ο ίδιος αριθμώ τόσα χρόνια ενεργούς δράσης και υπάρχουν συνάδερφοι με περισσότερα ακόμα, γελώ όταν κάθε τρεις και λίγο ορισμένοι ανακαλύπτουν το ελληνικό σταντ-απ τώρα και νομίζουν πως δεν υπήρχε πριν. Αναφέρομαι σε κοινό και κωμικούς. Αμφότεροι δε, είναι πιο ενημερωμένοι πια για το τι συμβαίνει στην αγγλόφωνη σκηνή λόγω διαδικτύου. Όσοι ενδιαφέρονται για το είδος είναι πολύ πιο διαβασμένοι και υποψιασμένοι, το οποίο είναι καλό, μιας και δύσκολα θα δεις Έλληνα κωμικό να βγαίνει πια να παίζει μεταφρασμένα κείμενα του Χικς και του Κάρλιν όπως γινόταν παλιότερα (και αναρωτιόμουν εγώ, πώς μπόρεσαν ενώ ξεκινήσαμε μαζί να γίνουν τόσο καλοί τόσο γρήγορα...) αλλά είναι και κακό, γιατί έχουν μάθει όλοι να καταναλώνουν κωμωδία-κονσέρβα. Το σταντ-απ είναι μια θεατρική τέχνη, και ο καλύτερος χώρος να το χαρείς είναι μια ζωντανή παράσταση. Γι' αυτό θέλω οι κωμικοί που διαβάζουν τώρα, να κλείσουν το ταμπ που έχει το καινούργιο σόου και να κάτσουν να γράψουν. Και το κοινό να δει πού παίζεται η επόμενη παράσταση σταντ-απ στην πόλη του και να πάει. Η ελληνική σκηνή βρίσκεται σε μια πολύ γόνιμη στιγμή, με νέους κωμικούς να θέλουν να παίξουν και τους παλιότερους να διαδίδουν το είδος εκτός των αστικών κέντρων. Είμαι αισιόδοξος, ακόμα και αν κυκλοφορούν διάφοροι που λένε πως κάνουν σταντ-απ και μόνο σταντ-απ δεν είναι αυτό που παρουσιάζουν...

Video
Το παρακάτω βίντεο είναι απόσπασμα από την παράσταση Αντί Διδακτορικού που βιντεοσκοπήθηκε στο Φεστιβάλ Κωμωδίας της Ξάνθης. Σύντομα θα ανέβει ολόκληρη η παράσταση (αφού πρώτα κυκλοφορήσουν ένα δύο βιντεάκια ακόμα) οπότε stay tuned!

Live
O Δημήτρης Δημόπουλος ανακοίνωσε πρόσφατα ότι αφήνει τη σκηνή του σταντ-απ για άγνωστο χρονικό διάστημα και όλοι ελπίζουμε να είναι απλά ένα σύντομο και δημιουργικό διάλειμμα.

Links
Το blog του Δημήτρη Δημόπουλου
Η σελίδα του στο youtube, όπου θα ανέβουν και τα υπόλοιπα βίντεο από το Αντί Διδακτορικού
Παλιότερο post στο blog (το πρώτο σχετικά με το ελληνικό σταντ-απ) με κάτι-σαν-review για την Υπερπαραγωγή και παλιότερο βίντεο του Δημήτρη
Σελίδα στο facebook
Συνέντευξη 1 Συνέντευξη 2