Επιτέλους η προβολή έγινε και ελπίζω όσοι ήρθαν να πέρασαν καλά. Για μια ακόμη φορά διάφοροι φίλοι και γνωστοί διαμαρτυρήθηκαν ότι η προβολή δεν αναγγέλθηκε έγκαιρα και μάλλον έχουν δίκιο. Όσοι δεν κατάφεραν λοιπόν να έρθουν, θα αναγκαστούν να απολαύσουν τον Stewart Lee χωρίς παρέα! Και επειδή όσοι έχασαν την προβολή, έχασαν και τη μικρή εισαγωγή καθώς και τη μικρή κουβεντούλα που ακολούθησε, μπορούν να διαβάσουν αυτή την ενδιαφέρουσα κριτική από την ιστοσελίδα Chortle για να μπουν στο νόημα πριν δουν το βίντεο:
"Οι περισσότεροι κωμικοί που θεωρούν τον εαυτό τους επικίνδυνο, κάνουν πολύ φασαρία γύρω απ' αυτό. Φωνάζουν, ουρλιάζουν και εκφοβίζουν το κοινό με την οργισμένη, δικαιολογημένη αγανάκτησή τους. Άλλωστε, αυτό είναι που έκανε (μερικές φορές) και ο Bill Hicks και ήταν τόσο καλός σ' αυτό. Αλλά στη ζωή, τα πιο επικίνδυνα πράγματα δεν "φωνάζουν", το πιο φονικό τους όπλο είναι ότι είναι κρυφά.
Κι εκεί μπαίνει ο Stewart Lee. Δεν κάνει φασαρία. Σουλατσάρει στη σκηνή, χωρίς να ανησυχεί για την παρουσία του κοινού. Μιλάει αργά, σκόπιμα, δεν φοβάται τις παύσεις, ή τη σιωπή ή το να εμφανιστεί ευάλωτος. Κι όμως κάτω απ' αυτό το ήρεμο παρουσιαστικό, είναι πιθανόν ο πιο άφοβος και τολμηρός κωμικός σήμερα. Δεν φοβάται να πάει το stand-up σε σοβαρά δυσάρεστες περιοχές, αναγκάζοντας το κοινό να γελάσει κόντρα στα βασικά ένστικτα ευπρέπειας. Πολλοί "προκλητικοί" κωμικοί προσπαθούν να πουν το ανείπωτο. Ο Lee το κάνει πραγματικά, με αποστομωτικό στυλ.
Ο Lee βρέθηκε στο στόχαστρο φέτος, όχι για το stand-up αλλά για το "Jerry Springer: The Opera". Ένα διασκεδαστικό, καλά δομημένο έργο που παίζει με τις ιδέες του παράδεισου, της κόλασης και των "εξομολογητικών" σόου. Οι περισσότεροι που το είδαν, θα έβρισκαν λίγα να τους προσβάλλουν, εκτός ίσως από τη βωμολογία, για την οποία είχαν προειδοποιηθεί. Αλλά ο Lee διώχθηκε από χριστιανικές οργανώσεις, έλαβε δεκάδες χιλιάδες θανάσιμες απειλές και είδε ένα project για το οποίο ήταν περήφανος, να εξατμίζεται.
Αυτή είναι η απάντησή του. Και σίγουρα δεν είναι το να γυρίσει και το άλλο μάγουλο. Αντίθετα, έφτιαξε την πιο αηδιαστικά βλάσφημη ρουτίνα που θα συναντήσετε ποτέ, εξωθώντας στα όριά της την ανοχή και του πιο ανοιχτόμυαλου και άπιστου θεατή. Η πρόκληση κόβει την ανάσα καθώς αποσπά θύελλες ένοχων γέλιων από ένα απρόθυμο κοινό που καταδικάζει κι αυτό τον εαυτό του στην κόλαση. Ο ίδιος ο Lee δηλώνει ότι το "σκληρό" αυτό υλικό τον έκανε να νιώθει άβολα, κι είναι εύκολο να δείτε το γιατί. Αυτό είναι που τον κάνει τόσο εκπληκτικά θαρραλέο, αφού γλιστράει με τόλμη πέρα από την "comfort zone" κάθε λογικού ανθρώπου.
Είναι υλικό βαρέων βαρών. Ο Lee δεν είναι το "ελαφρύ ναρκωτικό" για να αρχίσεις την κωμωδία, αλλά το "κρακ" για αυτούς που δεν τη βρίσκουν πια με την εύκολη κωμωδία του Peter Kay ή του Joe Pasquale - το άλλο αντικείμενο του μίσους του Lee, πέρα από τη χριστιανική εκκλησία. Ακόμα και στις πιο προσιτές ρουτίνες στην αρχή, πριν καταπιαστεί με το Χριστό, όπου ασχολείται με τις βόμβες της 7ης Ιουλίου και με το αγαπημένο του θέμα, το θάνατο ενός πολυαγαπημένου ειδώλου (πέρυσι η Νταϊάνα, φέτος ο Πάπας).
Σ' αυτά τα σχετικά λιγότερο εμπρηστικά θέματα, διατηρεί την εξαιρετική αίσθηση του παραλόγου, που υπογραμμίζεται όμορφα με το έξοχα ζυγισμένο delivery, που αργά και σταθερά φανερώνει νέα επίπεδα στο υλικό του. Ανάμεσα σε όλη την κουβέντα που προκαλεί αναπόφευκτα ο Lee για το υλικό του που δοκιμάζει τα όρια, ξεχνιέται εύκολα ότι η δουλειά του είναι επίσης ξεκαρδιστική - ο τέλειος συνδυασμός βαρύγδουπων θεμάτων, επιδέξιου συγχρονισμού και αλλόκοτων γραμμών που φανερώνουν μια ακαταμάχητη δύναμη. Ένας τέτοιος συνδυασμός, κυριολεκτικά κόβει την ανάσα. Αυτό είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό, έξυπνο και σοκαριστικά αστείο stand-up στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου, αν όχι σ' όλο τον κόσμο."
"Οι περισσότεροι κωμικοί που θεωρούν τον εαυτό τους επικίνδυνο, κάνουν πολύ φασαρία γύρω απ' αυτό. Φωνάζουν, ουρλιάζουν και εκφοβίζουν το κοινό με την οργισμένη, δικαιολογημένη αγανάκτησή τους. Άλλωστε, αυτό είναι που έκανε (μερικές φορές) και ο Bill Hicks και ήταν τόσο καλός σ' αυτό. Αλλά στη ζωή, τα πιο επικίνδυνα πράγματα δεν "φωνάζουν", το πιο φονικό τους όπλο είναι ότι είναι κρυφά.
Κι εκεί μπαίνει ο Stewart Lee. Δεν κάνει φασαρία. Σουλατσάρει στη σκηνή, χωρίς να ανησυχεί για την παρουσία του κοινού. Μιλάει αργά, σκόπιμα, δεν φοβάται τις παύσεις, ή τη σιωπή ή το να εμφανιστεί ευάλωτος. Κι όμως κάτω απ' αυτό το ήρεμο παρουσιαστικό, είναι πιθανόν ο πιο άφοβος και τολμηρός κωμικός σήμερα. Δεν φοβάται να πάει το stand-up σε σοβαρά δυσάρεστες περιοχές, αναγκάζοντας το κοινό να γελάσει κόντρα στα βασικά ένστικτα ευπρέπειας. Πολλοί "προκλητικοί" κωμικοί προσπαθούν να πουν το ανείπωτο. Ο Lee το κάνει πραγματικά, με αποστομωτικό στυλ.
Ο Lee βρέθηκε στο στόχαστρο φέτος, όχι για το stand-up αλλά για το "Jerry Springer: The Opera". Ένα διασκεδαστικό, καλά δομημένο έργο που παίζει με τις ιδέες του παράδεισου, της κόλασης και των "εξομολογητικών" σόου. Οι περισσότεροι που το είδαν, θα έβρισκαν λίγα να τους προσβάλλουν, εκτός ίσως από τη βωμολογία, για την οποία είχαν προειδοποιηθεί. Αλλά ο Lee διώχθηκε από χριστιανικές οργανώσεις, έλαβε δεκάδες χιλιάδες θανάσιμες απειλές και είδε ένα project για το οποίο ήταν περήφανος, να εξατμίζεται.
Αυτή είναι η απάντησή του. Και σίγουρα δεν είναι το να γυρίσει και το άλλο μάγουλο. Αντίθετα, έφτιαξε την πιο αηδιαστικά βλάσφημη ρουτίνα που θα συναντήσετε ποτέ, εξωθώντας στα όριά της την ανοχή και του πιο ανοιχτόμυαλου και άπιστου θεατή. Η πρόκληση κόβει την ανάσα καθώς αποσπά θύελλες ένοχων γέλιων από ένα απρόθυμο κοινό που καταδικάζει κι αυτό τον εαυτό του στην κόλαση. Ο ίδιος ο Lee δηλώνει ότι το "σκληρό" αυτό υλικό τον έκανε να νιώθει άβολα, κι είναι εύκολο να δείτε το γιατί. Αυτό είναι που τον κάνει τόσο εκπληκτικά θαρραλέο, αφού γλιστράει με τόλμη πέρα από την "comfort zone" κάθε λογικού ανθρώπου.
Είναι υλικό βαρέων βαρών. Ο Lee δεν είναι το "ελαφρύ ναρκωτικό" για να αρχίσεις την κωμωδία, αλλά το "κρακ" για αυτούς που δεν τη βρίσκουν πια με την εύκολη κωμωδία του Peter Kay ή του Joe Pasquale - το άλλο αντικείμενο του μίσους του Lee, πέρα από τη χριστιανική εκκλησία. Ακόμα και στις πιο προσιτές ρουτίνες στην αρχή, πριν καταπιαστεί με το Χριστό, όπου ασχολείται με τις βόμβες της 7ης Ιουλίου και με το αγαπημένο του θέμα, το θάνατο ενός πολυαγαπημένου ειδώλου (πέρυσι η Νταϊάνα, φέτος ο Πάπας).
Σ' αυτά τα σχετικά λιγότερο εμπρηστικά θέματα, διατηρεί την εξαιρετική αίσθηση του παραλόγου, που υπογραμμίζεται όμορφα με το έξοχα ζυγισμένο delivery, που αργά και σταθερά φανερώνει νέα επίπεδα στο υλικό του. Ανάμεσα σε όλη την κουβέντα που προκαλεί αναπόφευκτα ο Lee για το υλικό του που δοκιμάζει τα όρια, ξεχνιέται εύκολα ότι η δουλειά του είναι επίσης ξεκαρδιστική - ο τέλειος συνδυασμός βαρύγδουπων θεμάτων, επιδέξιου συγχρονισμού και αλλόκοτων γραμμών που φανερώνουν μια ακαταμάχητη δύναμη. Ένας τέτοιος συνδυασμός, κυριολεκτικά κόβει την ανάσα. Αυτό είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό, έξυπνο και σοκαριστικά αστείο stand-up στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου, αν όχι σ' όλο τον κόσμο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου