Ένα από τα θετικά του να μην πας διακοπές (τα οποία ψάχνω αυτές τις μέρες) είναι ότι δε θα χρειαστεί να δεις με τα ίδια σου τα μάτια τι διαβάζει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στα νησιά. Δεν ξέρω ποιό είναι το φετινό best seller αλλά για χρόνια ο "Αλχημιστής" είχε μετατραπεί σε απαραίτητο αξεσουάρ διακοπών μαζί με τις ρακέτες και το αντιηλιακό. Τα πρωτεία του αμφισβητήθηκαν από τον "Κώδικα Ντα Βίντσι" και από διάφορες δευτεροτρίτες λογοτεχνίες που απευθύνονται σε γυναίκες λίγο πριν την κλιμακτήριο. Εδώ όμως θα μείνουμε στον Κώδικα Ντα Βίντσι, τον οποίο φυσικά δε χρειάζεται να διαβάσω για να μισήσω. Ο Stewart Lee τρέφει παρόμοια αγαθά αισθήματα για τον απατεώνα Dan Brown και σ' αυτό το κομμάτι, χάρη στην intellectuelle ειρωνεία του και τη νόστιμη υπεροψία, είναι πάλι απολαυστικός.
Μήπως είναι λίγο παραμελημένος αυτός, εμένα μ' αρέει πολύ. Όλα του τα αστεία είναι εύστοχα και δύσκολα. Χωρίς υπερβολές κι ευκολίες.
ΑπάντησηΔιαγραφή