Doug Stanhope - Παιδόφιλοι στο internet

Τελευταία έχει κάνει πολλή αίσθηση αυτή η διαφήμιση. Υποτίθεται ότι είναι μια μοντέρνα προσπάθεια να ευαισθητοποιηθούν οι γονείς απέναντι στους κινδύνους του internet και ειδικά απέναντι στους παιδόφιλους. Εντωμεταξύ πρόσφατα συνελήφθη ένας καμένος τύπος που είχε, λέει, δώδεκα σκληρούς με σκληρό υλικό παιδικής πορνογραφίας καθώς κι ένας αυστριακός στη Λευκάδα για παρόμοιες κατηγορίες. Είναι πράγματι τόσο μεγάλο πρόβλημα η παιδική πορνογραφία στο internet; Θα απαντήσει ο Doug Stanhope, πιο βρώμικος και αηδιαστικός από ποτέ (τόσο που δυσκολεύει τη μετάφραση) και ταυτόχρονα τόσο εύστοχος.

Bill Hicks και George Carlin: Σημαία και εθνική υπερηφάνεια.

"Εθνική εορτή" σήμερα, ακυρώσεις παρελάσεων, καβγάδες για το νόημα της επετείου κλπ. Εδώ θα δούμε κάτι πιο διαχρονικό, γιατί οι εθνικές γιορτές και οι παρελάσεις είναι "ανθυγιεινές", και όχι επειδή τις παρακολουθούν οι πολιτικοί που "ξεπουλάνε την ελλάδα".
Στο πρώτο βίντεο ο Bill Hicks απαντάει με δυο λόγια σε αυτούς που γκρινιάζουν για το κάψιμο της σημαίας...

Στο δεύτερο ο George Carlin εξηγεί γιατί δεν καταλαβαίνει την εθνική υπερηφάνεια...

Jeff Foxworthy: ...you might be a redneck

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από τους αμερικάνους κωμικούς που έχουν παρουσιαστεί εδώ μέχρι τώρα, έχουν μεγαλώσει ή έχουν κάνει καριέρα στη Νέα Υόρκη. Η μητρόπολη, όπου κάποτε άνθισε το underground, είναι λογικό να είναι η πρωτεύουσα του stand up comedy στις ΗΠΑ. Πολλοί κωμικοί επίσης έχουν διαπρέψει στο Λος Άντζελες ή στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά αυτές οι τρεις πόλεις, ή οι μεγάλες πόλεις του Βορρά, το Σικάγο, το Ντητρόιτ και η Φιλαδέλφεια, φανερώνουν μόνο μερικά από τα πρόσωπα της Αμερικής. Γιατί οποιαδήποτε εικόνα της Αμερικής δεν περιλαμβάνει τον απέραντο Νότο είναι σίγουρα λειψή (και μάλλον κολακευτική). Πολλά από τα show που έχουμε δει σίγουρα δεν θα διασκέδαζαν το ίδιο τους κατοίκους του Τέξας ή της Αλαμπάμα. Όπως ήταν λογικό λοιπόν, ο Νότος ανέδειξε τους δικούς του κωμικούς και ο πιο γνωστός είναι ο Jeff Foxworthy. Το ευχάριστο με την περίπτωσή του είναι ότι έδειξε το πώς ακόμα και οι συντηρητικοί Νότιοι μπορούν να αυτοσαρκάζονται και να γελάνε με τα στερεότυπα που τους αφορούν. Ο Jeff Foxworthy έχει γίνει διάσημος με την περίφημη ατάκα "you might be a redneck...", ένα τεστ με δεκάδες τρόπους για να καταλάβει κάποιος αν είναι "κοκκινολαίμης". Η λέξη redneck ήταν κάποτε ένας μειωτικός όρος που περιέγραφε τους φτωχους αγρότες του Νότου, που δούλευαν για ώρες στο χωράφι και ο ήλιος έκανε το σβέρκο τους κόκκινο. Αργότερα, η λέξη απέκτησε πιο ευρύ νόημα για να περιλάβει όσους είναι αγροίκοι, φανατικοί, ρατσιστές και συντηρητικοί, των κατώτερων κυρίως κοινωνικών τάξεων. Με παρόμοια έννοια χρησιμοποιούνται υποτιμητικά οι λέξεις cracker ή hillbilly, ανάλογα με την περιοχή ή την πολιτεία. Πολλοί Νότιοι αμερικάνοι βέβαια κάποια στιγμή άρχισαν να χρησιμοποιούν με περηφάνεια τη λέξη (όπως με παρόμοιο τρόπο οι μαύροι χρησιμοποιούν τη λέξη nigger) και το show του Foxworthy δείχνει ακριβώς αυτή τη χρήση. Το στερεότυπο του redneck έχει αποτυπωθεί σε διάφορες γνωστές ταινίες, δε χρειάζεται κάποιος να έχει ταξιδέψει στην Οκλαχόμα, ούτε να έχει δει όλα τα επεισόδια των Dukes: είναι ο τύπος με τη χαρακτηριστική ομιλία, που φοράει το καουμπόικο καπέλο, ζει σε τροχόσπιτο, βλέπει μετά μανίας αγώνες αυτοκινήτου NASCAR, πίνει μπύρες, ακούει country, ψαρεύει, οδηγεί το κλασικό φορτηγάκι κλπ. Φυσικά στην ελλάδα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο παρ'όλο που αν έπρεπε να απαντήσω στην ερώτηση "που ζουν οι έλληνες rednecks" θα διάλεγα τη θεσσαλία. Όπως και να'χει η μετάφραση του redneck ως "βλάχος" που έχει χρησιμοποιηθεί σε κάποιες ταινίες μου φαίνεται (αν και όχι εντελώς άστοχη) κάπως ρατσιστική, γι'αυτό και την κράτησα αμετάφραστη και σας κούρασα μ'αυτή την εισαγωγή...

Jimmy Carr #2

Λοιπόν, δεν έχω και πολλή έμπνευση αλλά έχω πολλές προτάσεις, ειδικά για Άγγλους κωμικούς που δεν ξέρω καλά. Μέχρι λοιπόν να τους ψάξω, θα δούμε έναν Άγγλο που έχουμε ξαναδεί. Περιέργως, ο Jimmy Carr είχε αρέσει σε διάφορους όταν τον είδαν εδώ, εγώ περίμενα ότι θα τον μισήσουν όλοι. Σας δίνω μια δεύτερη ευκαιρία να τον μισήσετε, με τις καλύτερες στιγμές του από τη δεύτερη εμφάνισή του στο comedy central. Εντωμεταξύ, όσοι και όσες προσβάλλονται εύκολα ή έχουν ευαισθησία με το μισογυνισμό, καλύτερα να μην τον δουν καθόλου: οι καφρίλες του είναι πάντα πανέξυπνες, αλλά παραμένουν καφρίλες!

Γυναίκες στο stand up: Wanda Sykes

Πολλοί φίλοι (με πιο πρόσφατο τον Ζήση) ρωτάνε αν υπάρχουν αξιόλογες γυναίκες στο stand up. Όχι μόνο υπάρχουν αλλά είναι και αρκετές, ειδικά στο Comedy Central Presents που παρουσιάζει τα "καινούρια" ταλέντα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό εδώ το blog τις έχει παραμελήσει κάπως, ίσως γιατί δεν υπάρχει κάποια που να με έχει εντυπωσιάσει πραγματικά πολύ. Μία από τις καλύτερες πάντως είναι η Wanda Sykes. Το παρακάτω βίντεο είναι επιλογή από το πρώτο της show, το 1998, όταν ακόμα λεγόταν Wanda Sykes-Hall, λόγω του γάμου της. Τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα πρόλαβε να χωρίσει, να δηλώσει λεσβία και να παντρευτεί γυναίκα! Anyway, εδώ σατιρίζει επιτυχημένα άντρες και γυναίκες, ενώ εκφράζει και την αντίθεση της στο politically correct, είτε αφορά το φεμινισμό, είτε αφορά τους μαύρους.

Richard Jeni: PMS and red wine

Καιρό τώρα ο φίλος μου ο Γ. μου ζητάει κάτι από Richard Jeni και αποφάσισα επιτέλους να του κάνω τη χάρη. Να λοιπόν ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω δει ποτέ και από οποιονδήποτε κωμικό: ακόμα και τη χιλιοστή φορά που το βλέπω μου φαίνεται το ίδιο ευρηματικό, αληθινό, έξυπνο και αστείο.
Χωρίς άλλα σχόλια, γιατί δε χρειάζονται!

Ted Alexandro

Θεωρώ ότι το blog αυτό πρέπει ήδη να θεωρείται πετυχημένο και μόνο γιατί στο google εμφανίζεται σαν τρίτο αποτέλεσμα στην αναζήτηση "βίντεο θρησκευτικού περιεχομένου για παιδιά". Επειδή όμως κάποιοι φανατικοί ζητάνε περισσότερα βίντεο, και από τη στιγμή που δεν γίνεται να βρίσκεται πάντα κάτι brilliant, που και που θα ανεβάζω κάτι πιο χαλαρό και αδιάφορo. Σ'αυτή την κατηγορία ανήκει ο Ted Alexandro που εδώ μιλάει για δύο γνώριμα καθημερινά ζητηματάκια: για τους φίλους που σου λένε για τα βαρετά όνειρά τους και για αυτούς που σε φωνάζουν με λάθος όνομα (ελπίζω ο φίλος που με φωνάζει Σπύρο, είτε είναι μεθυσμένος είτε όχι, να δει κάποτε αυτό το βίντεο!).

Eddie Izzard #1

Ώρα να καλυφθεί ένα ακόμη κενό του blog: ιδού ο Eddie Izzard. Αποφάσισα επιτέλους να ξεπεράσω την αρχική αμηχανία που προκαλεί η εκκεντρική εμφάνισή του και να δω κάποια show του και φυσικά ενθουσιάστηκα. Ο Izzard μπορεί να είναι Άγγλος αλλά έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και στις ΗΠΑ, όπου έχουν γυριστεί αρκετά από τα dvd του, ενώ μέρος της φήμης του το χρωστάει και στις εμφανίσεις του σε ταινίες, π.χ. στα περάσματα από το Ocean's 12 και το Ocean's 13. Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να απομονώσεις κάποια κομμάτια από τα show του, λόγω του ιδιαίτερου στυλ του: πηδάει από το ένα θέμα στο άλλο με σουρεαλιστική ευκολία, συνδέοντας φαινομενικά ασύνδετες καταστάσεις και τελικά το ένα κομμάτι της παράστασης "επικοινωνεί" με τα υπόλοιπα με πραγματικά ευφάνταστους τρόπους. Γι'αυτό και μπορείς να εκτιμήσεις σωστά την αξία του μόνο αν δεις τις ολοκληρωμένες παραστάσεις του. Παρ'όλ'αυτά, ακόμα και στο σύντομο βίντεο που ακολουθεί, μπορεί να διαπιστώσει κανείς δύο βασικά στοιχεία. Τη σχέση του με την ιστορία (αφού οι ιστορικές του αναφορές είναι ανεξάντλητες) και τις επιρροές του από τους Monty Pythons. Δεν είναι τυχαίο ότι o John Cleese τον έχει αποκαλέσει "The Lost Python" κι ότι έχει παίξει σε θεατρικό αφιέρωμα πλάι στους εναπομείναντες Monty Pythons το 1998.
Ένα πρώτο βίντεο λοιπόν (με την υπόσχεση ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα) όπου προλαβαίνει να μιλήσει για τις σταυροφορίες, το Μέγα Αλέξανδρο, τον Χίτλερ και τον Πολ Ποτ...

(Credits στο Φαίδωνα και στο Δημήτρη Δημόπουλο που επέμειναν να "ψάξω" τον Eddie Izzard)

Finally, ελληνικό σταντ απ κόμεντι: Δημήτρης Δημόπουλος

Μεγάλος αλλά απαραίτητος πρόλογος γιατί πολλοί με έχουν ρωτήσει σχετικά: Γενικά δεν έχω ασχοληθεί με το ελληνικό stand up comedy. Εν μέρει φταίω εγώ, εν μέρει φταίει το γεγονός ότι στην ελλάδα δεν υπάρχει και μεγάλη παράδοση στο είδος. Τη στιγμή που στις ΗΠΑ, ήδη από τη δεκαετία του '80, οι πιο γνωστοί κωμικοί ήταν σταρ επιπέδου hollywood, γέμιζαν μεγάλα θέατρα και πούλαγαν εκατομμύρια δίσκους και αργότερα dvd, εδώ υπάρχει πολύς κόσμος που δε γνωρίζει καν την ύπαρξη του είδους. Στην Αγγλία και στις ΗΠΑ, το stand up comedy είναι μία παράδοση που έχει τις ρίζες της σε μορφές κωμωδίας των αρχών του 20ου αιώνα ή του τέλους του 19ου αιώνα. Στην ελλάδα υπήρχαν βέβαια είδη θεάτρου ή συγκεκριμένοι showmen που τυπικά είχαν κάποια σχέση, κοντινή ή μακρινή, μ'αυτό που λέγεται stand up comedy: Από την επιθεώρηση, τον Χάρρυ Κλυνν και τον Γιώργο Μαρίνο μέχρι τον Ζαχαράτο και τον Λαζόπουλο. Αλλά απ'όσο ξέρω κανείς δεν είχε βγει να πει ότι κάνει stand up comedy ούτε και έγινε γνωστός κυρίως από αυτό. Αυτή είναι και η βασική διαφορά, γιατί κατά τ'άλλα και το αμερικάνικο stand up comedy μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές: μιμήσεις, μαγικά, props, μουσική. Όλα αυτά όμως ήρθαν να προστεθούν και να πλαισιώσουν την αρχική, καθαρή μορφή του να βγαίνει κάποιος με ένα μικρόφωνο και να λέει αστεία μπροστά σε ένα κοινό. Εδώ τα πράγματα γίνανε κατά κάποιο τρόπο ανάποδα: Σε διάφορων ειδών show υπήρχαν στοιχεία stand up comedy, αλλά άργησε πολύ να ξεκινήσει κάποια προσπάθεια για γνήσιο σταντ-απ. Η πιο γνωστή τέτοια προσπάθεια ήταν οι Νύχτες Κωμωδίας της Λουκίας Ρικάκη, που ξεκίνησαν το 1995 και τελικά ανέδειξαν διάφορους κωμικούς, πάντα βέβαια σε ένα σχετικά μικρό κοινό. Ομολογώ ότι δεν είδα ποτέ live τις νύχτες κωμωδίας, αλλά απ'όσα έχω δει σε βίντεο δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα: πολύ παιχνίδι με το κοινό για εύκολο γέλιο, πολύ σεξ και σχέσεις, λίγοι καλοί μονόλογοι. Ίσως βέβαια να έβαζα τον πήχη ψηλά, για ένα είδος που στην ελλάδα ήταν τότε σε νηπιακό στάδιο και σήμερα βαριά σε εφηβικό. Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι, ακόμα κι αν οι συντελεστές της συγκεκριμένης ιστορίας περηφανεύονται ότι "έφεραν το stand up comedy στην ελλάδα", το καλύτερο παράδειγμα σταντ-απ έρχεται από κάποιον που έχει γίνει γνωστός σαν τραγουδιστής: τον Τζίμη Πανούση. Τα προγράμματα του Πανούση, ουσιαστικά είναι stand up ρουτίνες και μονόλογοι που εναλλάσσονται με τραγούδια, και μ'αυτήν την έννοια δεν είναι 100% γνήσιο stand up. Δεν έχει και πολλή σημασία όμως: ο Πανούσης μπορεί να είναι και άλλα πράγματα, μπορεί να ξεκίνησε από μια ροκ μπάντα, αλλά είναι και stand up κωμικός.
Το παρακάτω βίντεο είναι ένα έξοχο παράδειγμα του πώς παντρεύεται το stand up με τη μουσική.

Έχοντας λοιπόν όλα αυτά στο μυαλό μου, όντας ουσιαστικά προκατειλημμένος με το ελληνικό stand up, με μια άποψη κοντά στο "Τζιμάκος και μετά το χάος", πήγα την Παρασκευή να δω μία γνήσια παράσταση ελληνικού stand up comedy: την "Υπερπαραγωγή" του Δημήτρη Δημόπουλου, στο Passport στον Πειραιά. Πρέπει να ομολογήσω ότι πήγα καχύποπτος και έφυγα ενθουσιασμένος, γιατί κατ'αρχήν λείπανε διάφορα στοιχεία που θα με εκνεύριζαν: δεν άκουσα ούτε κλεμμένα αστεία, ούτε φτηνό χιούμορ, δεν είδα κατάχρηση της δήθεν "διαδραστικότητας" με το κοινό, δεν άκουσα "εύκολα" αστειάκια για την επικαιρότητα. Αντίθετα είδα έναν καλά δουλεμένο και δομημένο μονόλογο, πρωτότυπες ιδέες και καλό ρυθμό. Είναι απολαυστικός ο τρόπος που ο Δημήτρης χειρίζεται τη γλώσσα και τη βάζει στο πρόγραμμά του (άλλωστε λόγω Carlin είμαι φαν της κωμωδίας που παίζει με τη γλώσσα) και είναι ξεκάθαρο το πόσο έχει διαβάσει και έχει δουλέψει τη συγκεκριμένη παράσταση. Κάτι τελευταίο, γιατί είναι βαρετό να μιλάς για κάτι που δεν έχουν δει οι άλλοι, ειδικά για κωμωδία: το stand up μπορεί να έχει από πίσω πολύ περισσότερα πράγματα από μερικές καλές ιδέες κι ένα πηγαίο ταλέντο. Ακόμα και μεγάλοι κωμικοί, σαν αυτούς που βλέπουμε συχνά εδώ, μπορεί να δουλεύουν χρόνια ολόκληρα για να "χτίσουν" δύο ώρες υλικού. Ελάχιστοι μπορούσαν να βγάζουν μία παράσταση μιας ώρας με καινούριο υλικό κάθε δυο τρία χρόνια, σίγουρα ο Carlin και ο Pryor. Ακόμα και ο Bill Hicks επαναλάμβανε συχνά κάποιους μονόλογούς του, δείγμα του πως ακόμα και μια πεντάλεπτη ρουτίνα μπορεί να έχει από πίσω χρόνια εξέλιξης και μελέτης. Μ'αυτήν την έννοια, το να βλέπεις έναν έλληνα stand up κωμικό να δίνει μια παράσταση μιαμισης και βάλε ώρας, χωρίς να επαναλαμβάνει (τουλάχιστον σε εμφανή βαθμό) πολλά κομμάτια από προηγούμενες παραστάσεις του, είναι από μόνο του εντυπωσιακό.
Δυστυχώς η "Υπερπαραγωγή" δεν έχει βιντεοσκοπηθεί αλλά ελπίζω στο μέλλον να γίνει κι αυτό κι έτσι να δούμε κι εδώ κάποια κομμάτια της. Προς το παρόν ένα παλιότερο βίντεο του Δημήτρη Δημόπουλου, από την παράσταση "Αντί Διδακτορικού", όπου επίσης αξιοποιεί άψογα τη γλωσσομάθειά του.

Εδώ μπορείτε να δείτε κι άλλα βίντεο του Δημήτρη Δημόπουλου και εδώ το blog του όπου μπορεί να μάθουμε και πληροφορίες για κάποια επόμενη παράσταση.