Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Review #1: Stewart Lee @ London

Με χαρά και περηφάνεια εγκαινιάζουμε τη "στήλη" των reviews με το κείμενο ενός κωμικού που σύμφωνα με πληροφορίες από το μέλλον είναι ό,τι πιο κοντινό στον Stewart Lee εμφανίστηκε στο ελληνικό σταντ-απ. Ο Στέφανος Γιδάρης πήγε στο Λονδίνο, είδε live τον Stew στην παράσταση "Much a-stew about nothing" και μας κάνει την τιμή να μοιραστεί τις σκέψεις του και τις εντυπώσεις του:

" Όταν ψάχνεις τρόπο να φτάσεις στο Χόστελ σου , Παρασκευή μεσάνυχτα στο Λονδίνο με κίνδυνο να την βγάλεις σε κανένα παγκάκι, εύχεσαι τουλάχιστον να αξίζει ο κόπος του ταξιδιού σου…βέβαια στην περίπτωση που έχεις κάνει το ταξίδι για να δεις τον Stewart Lee, η ευχή σου αυτή μέσα στο βρώμικο Λονδρέζικο λεωφορείο, είναι περισσότερο ένας τρόπος να κάνεις τον χρόνο να περάσει παρά οποιαδήποτε ύπαρξη αμφιβολίας…το ακούσατε το όνομα έτσι; Stewart Lee. Ίσως αν ανήκεις στο ελληνικό κοινό ( ή ακόμα και στο παγκόσμιο..λες και όποιος ανήκει στο ελληνικό δεν ανήκει την ίδια στιγμή και στο παγκόσμιο), το όνομα Stewart Lee να μην είναι το πρώτο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό όταν σε ρωτάνε τι ξέρεις για το stand up…Aν ισχύει κάτι τέτοιο την επόμενη φορά που θα σε ξαναρωτήσει κάποιος, μην απαντήσεις, άσε αυτόν που σε ρώτησε μόνο του και τρέξε στο σπίτι σου, κλείσου σε ένα δωμάτιο, άδειασε το μυαλό σου από ότι ξέρει για οτιδήποτε και για τις επόμενες μέρες κατανάλωσε όσο περισσότερο Stewart Lee μπορείς.. στην αρχή ίσως ο οργανισμός σου να αντιδράσει, κάνοντας σε να ψάξεις κάτι πιο ελαφρύ για να γελάσεις, αλλά προσπάθησε να αντέξεις, αν παρόλα αυτά ο εθισμός σου για αγνό observational comedy με θέματα κάλτσες και πλυντήρια συνεχίζει να υπάρχει εμποδίζοντας σε να εκτεθείς σε κάτι διαφορετικό..όλα καλά..τι να κάνουμε, εθισμός είναι..αλλά αναρωτιέμαι γιατί δεν ξεκινάς, για χάρη μου και έναν άλλο εθισμό, αυτόν του αυτοτραυματισμού!! Πολύς κόσμος το έχει..
     Τώρα πίσω στα δικά μας και αφού έχουμε αποκλείσει ήδη μια μερίδα ανθρώπων από το να συνεχίσει να διαβάζει το άρθρο, να πούμε ότι η παράσταση που παρακολούθησα στις 11-1 ήταν sold out, όπως και οι υπόλοιπες της εβδομάδας που ακολουθούσε, με την οποία και έκλειναν οι παραστάσεις στο Λονδίνο. Δεν θα σας πω ότι το να δω από κοντά τον Stew σε όλες τις διαστάσεις και όχι απλά στις δύο της οθόνης του υπολογιστή μου, ήταν ένα όνειρο που γυρνούσε στο μυαλό μου χρόνια τώρα, όχι δεν..είναι από αυτά που κρατάω μόνο για εμένα..Το Leicester square theatre πρέπει να χωράει περίπου 200 άτομα, τα οποία για να εισέλθουν στο χώρο πρέπει ένα ένα να κατέβουν περίπου 10 με 12 σκαλιά, δεν τα μέτρησα κιόλας, φτάνοντας σε μια αίθουσα με κατακόκκινα καθίσματα και ομολογουμένως ευρύχωρη σκηνή. Οι ενέργειες που πρέπει να κάνεις σε μια τέτοια βραδιά είναι, αφού ψιλοεντοπίσεις το κάθισμα σου, να πάρεις μια μισόλιτρη ALE  μπύρα από ένα από τα δύο μπαρ που διαθέτει και να αναμειχτείς με τον κόσμο του λεγόμενου σοφιστικέ Λονδίνου..ακριβώς με αυτή την σειρά που μόλις σας περιέγραψα…Η εισαγωγική μουσική σε κάθε σόου του, όπως μας έχει εξηγήσει ο Stew σε βιβλία του που μας μιλάει για το stand up του, παίζει σημαντικό ρόλο και δίνει το mood της βραδιάς.. Φέτος είχε επιλέξει τα blues του Μισισιπή να ανοίγουν και να κλείνουν το σόου δίνοντας μας την διαβεβαίωση ότι δεν θα απέφευγε έναν αυτοκριτικό με δόσεις αυτο- λύπησης απολογισμό, της καριέρας του και της ζωής του γενικά.. Ναι θα μας έδινε το προφίλ ενός αποτυχημένου, ίσως μόνο από την στρεβλή οπτική μιας κοινωνίας η οποία μετράει την επιτυχία μας καθαρά με βάση τα νούμερα και την αναγνωρισιμότητα …ναι, άτιμη κοινωνία και για τον κόσμο των κωμικών..
    Το πρώτο μισάωρο μας απείλησε με την ιδέα ότι θα μιλήσει αποκλειστικά για σκύλους και φτωχούς..πράγμα το οποίο και έκανε σατιρίζοντας ταυτόχρονα τα φτηνά θέματα διάφορων stand up κωμικών (αγαπημένο του θέμα) αλλά ταυτόχρονα εφαρμόζοντας τις αναλογίες ενός τέτοιου αστείου σε ένα βαρύτερο και όντως πιο φλέγον ζήτημα όπως είναι οι άστεγοι στο Λονδίνο και η αντιμετώπιση τους από τους συμπολίτες του.. Είναι αυτή του η ικανότητα του Stew να σε  κάνει να γελάς ταυτόχρονα με παραπάνω από μία σκέψη στο μυαλό σου, κάνοντας έτσι την κωμωδία πολύ-επίπεδη και ταυτόχρονα αυτό-κριτική.. Με τι γελάς εσύ πίνοντας το ποτό σου άραγε; Δεν καθορίζεις και εσύ με τις επιλογές σου το επίπεδο και την θεματολογία με τα οποία η τέχνη και η κωμωδία γενικότερα πρέπει να ασχοληθεί; Ω! χαλάρωσε λίγο Στέφανε, το stand up δεν είναι τέχνη..(ακούγονται με ηχώ οι φωνές των φαν των αστείων για βρώμικες κάλτσες, μέσα από τον κάδο του πλυντηρίου).
    Στο δεύτερο μέρος που διήρκεσε περισσότερο από το προηγούμενο, για όποιον δεν έκλεισε το site και συνεχίζει να διαβάζει το άρθρο, γίναμε όλοι στην αίθουσα μέρος ενός κωμικό-σουρεαλιστικού ταξιδιού στα βάθη της ιστορίας με αφορμή τα ρατσιστικά σχόλια του Boris Johnson, Δημάρχου του Λονδίνου για του Βούλγαρους μετανάστες. Η τέχνη του Stew ήταν να σε κάνει να νιώσεις, αφού σκούπιζες τα δάκρυα από τα γέλια που χες στα μάτια σου, πόσο αβάσιμες και παράλογες μπορούν να ακουστούν οποιεσδήποτε ρατσιστικές δηλώσεις – συμβουλές από όπου και αν προέρχονται …Μόνο αν αφήναμε λίγο τον φόβο και υπό το σωστό πρίσμα θα βλέπαμε πόσο κωμικό-τραγικές είναι στην ουσία τους.. Κάποιοι μας βοηθάνε σε αυτήν την αναγνώριση. Δεν μου φαίνεται άσχημος στόχος για έναν νέο κωμικό, εκτός βέβαια και να είσαι νέος κωμικός που σκοπεύει να γεμίζει πρώην σκυλάδικα με 15χρόνα οπλίζοντας την ψηφιακή σου για φωτογραφίες με το κοινό σε χιπ χοπ παραλήρημα ..εκεί τα λεφτά είναι άλλα. Για τον Stewart Lee αυτό ήταν πάντα που σιχαινόταν στο  stand up της εποχής του. Και αν είναι κάτι που δεν μπορεί κανένας να του αρνηθεί είναι ότι έγινε γνωστός και στον βαθμό που τον καλύπτει επιτυχημένος, χωρίς να συμβιβαστεί όσον αφορά την θεματολογία και την φόρμα που ήθελε να ακολουθήσει στο stand up του ώστε πλέον να θεωρείται ως ο απόλυτος comedians comedian.
     Προσωπικά αυτό που θα θυμάμαι ιδιαίτερα απο τον Stewart Lee είναι η μετριοφροσύνη και η αμηχανία που ένιωσε όταν του είπα πως  ήρθα απο την Ελλάδα για να τον δώ και πως ο ίδιος ήταν η αιτία να ξεκινήσω και εγώ το  stand up .Πρακτικό αποτέλεσμα απο αυτήν μου την εξομολόγηση , ήταν να μου χαρίσει δύο βιβλία του και ενα DVD  με αφιέρωση ΄΄Good Luck Stefanos''. Για έναν άνθρωπο που έχει αρκετές αποτυχίες μέχρι να φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα σαν κωμικός μάλλον η ευχή "Good Luck'' είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου ευχηθεί.Μπορεί να το έγραφε και ειρωνικά . Γιατί με τον Stew , τον μάστορα της ειρωνίας , δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος."

Και για να μη σας αφήσουμε χωρίς βίντεο, τι πιο ταιριαστό από την προσπάθεια του Stewart Lee να κάνει μια παρωδία του observational comedy στο παλιότερο special "41st best stand-up comedian" (βίντεο που επίσης μου πρότεινε ο Στέφανος).

1 σχόλιο:

  1. Πόσοι έλληνες κωμικοί να το έχουν δει αυτό και να έχουν σκεφτεί "χμμ, κάτι θα πρέπει να κάνω λάθος, αν θέλω να μοιάσω σ' αυτούς..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή